Met mijn linkerbeen uit het raam.

Wel verdorie, mijn linkerbeen en voet hebben niks te doen, dacht ik toen ik hier voor het eerst een ritje in onze rental car maakte. “Ge moogt wat rusten”, zei ik, want mijn linkerbeen snapte er niks van en wou voortdurend de koppeling induwen. “Of ge moogt wat uit het raam hangen, de zon schijnt, misschien bruin je nog wat.”

Tegelijkertijd moest ik ook mijn rechterarm in bedwang houden. “Blijf van die versnellingspook! Hij staat in drive, ge moet verder niks meer doen!”

Mijn lichaam was behoorlijk gedesoriënteerd tijdens die eerste rit en dat is het nog steeds. Al mijn reflexen zijn ingesteld op 15 jaar rijden op Belgische wegen met de uiteraard daarbij horende manueel verstelbare versnellingsbak in de wagen. In veel opzichten is rijden hier veel makkelijker dan bij ons. De wegen zijn breder, de parkeerplaatsen ook. Je komt amper een fietser of een voetganger tegen. Je rijdt mee met de windrichtingen. Voorrang van rechts is er amper, omgekeerde driehoeken zijn ook al zo’n zeldzaamheid. Stopborden daarentegen zijn all over the place. Veel wegen, vergelijkbaar met onze ringwegen, hebben een extra middelste strook for left turns only. Als het licht op rood staat, mag je toch rechts afslaan, tenzij er expliciet vermeld staat dat het niet mag.

En toch…

Heb ik nog steeds de neiging om te remmen als er een auto uit een rechterzijstraat aankomt, zeker in de woonbuurten.

Vind ik het nog steeds raar om over een volle gele lijn te rijden omdat ik een left turn wil maken en dus gebruik moet maken van de daarvoor voorziene rijstrook.

Het idee is, dat je het verkeer dat rechtdoor moet, niet hindert.

Heb ik nog steeds, de eerste minuut nadat ik voor het rode licht gestopt ben, niet door dat ik gewoon mag doorrijden omdat ik naar rechts moet en er niemand van links komt.

Moet ik telkens met mijn ogen rollen, als ik moet stoppen en kijken of er écht niemand komt gewoon omdat dat moet van het verkeersbord op een baan waar slechts af en toe eens een verloren ziel voorbij rijdt en je eigenlijk al van mijlenver kunt zien dat er geen enkele ander wagen, behalve de jouwe te bespeuren is.

Moet ik nog méér met mijn ogen rollen als ik op een kruispunt gestopt ben, ook weer omdat het moet en er links en rechts ook een auto gestopt is maar er niemand de neiging lijkt te hebben om als eerste terug aan te zetten. Iedereen staat daar dan maar. Te wachten op Godot.

Binnenkort moet ik hier mijn praktisch rijexamen afleggen, ik zal mijn ogen-rollende neigingen dan maar best onderdrukken, zekers?!

Tags: , , ,

Twee weken Midland, Michigan.

Morgen is het exact twee weken geleden dat we hier belanden, in Midland, Michigan. In tegenstelling tot vorige week (toen we hier drie dagen alleen en autoloos moesten spenderen omdat mijn man al direct naar Atlanta moest voor zijn introduction sessions) zijn we deze week al wat meer op weg naar een routineus nieuw leven hier.

Aangezien we voorlopig dus maar één huurwagen hebben, begint mijn ochtend met het afzetten van mijn man op zijn werk, daarna Elisa op haar school en als laatste Florian op de pre-school. Als iedereen is waar ze moeten zijn, heb ik een kleine twee uur en een half me time. Die spendeer ik dan aan inkopen doen, een cappuccino drinken en op verkenning gaan. Vooral heel veel op verkenning gaan.

En dat op verkenning gaan, dat helpt. Dat helpt echt. Ik weet nu al dat ik de woonbuurten hier ga missen als wij terug in België zijn. Alle woonbuurten lijken hier op elkaar, brede straten, veel bomen en veel gras. De ene buurt heeft betere en mooiere huizen dan de andere, dat wel maar voor de rest is de natuur hier nog meer de baas dan bij ons. Bij ons zijn steden bijna volledig omgetoverd tot één grote betonblok. Hier heb je dat dus totaal niet. Het enige nadeel aan al die gelijkaardige straten is dat ik na één week mijn routineuze tour doen, nog steeds mijn gps nodig heb om Elisa’s school te vinden en vraag me ook nog niet om van daar zonder hulp naar Florian’s school te rijden… Ook al liggen die twee op slechts vier minuten rijden van elkaar verwijderd. Midland heeft ongeveer 80 parken, grote en kleinere. Gisteren ben ik voor het eerst ook eens het downtown gedeelte gaan verkennen. Ik begin me te realiseren dat Midland meer te bieden heeft dan alleen het grote shopping mall gedeelte. And that’s a good thing.

Sommige dingen wennen ongelofelijk snel. Zoals eekhoorns. Als je hier niet elke dag minstens veertig eekhoorns gezien hebt, dan ben je waarschijnlijk je huis niet uitgeweest. En herten langs de kant van de weg. Of dat je bij rood licht gewoon toch naar rechts mag afslaan. En grote pick-ups. Ze zijn gewoon óveral. Net zoals die eekhoorns. Of dat ze overal vragen hoe het met je gaat. En brede banen. Ruimte. Daar is er hier een overvloed aan.

We hebben ondertussen ook een huurhuis gevonden. Van mijn man’s werk kregen we een maand een bemeubeld appartement maar dat betekende ook dat onze tijd om iets permanenters te zoeken, héél kort was. Het aanbod op de huurmarkt is hier eerder klein. En de prijzen zijn er dan ook naar. Of toch voor de mooiere huizen. Maar we zijn blij met wat we gevonden hebben. Het huis werd heel recent helemaal opgeknapt en toen we het bezochten, was de poetsvrouw van de eigenaars het lege huis aan het kuisen. We zullen wel waarde voor ons geld krijgen, vermoed ik.

In de komende twee weken moet dus nog heel veel geregeld worden. We hebben dan ook niks. Alleen de bedden van de kinderen die nog op een schip zitten hiernaartoe. Samen met wat speelgoed en nog een aantal andere kleine spullen. Maar we gaan de uitdaging aan: een leven als minimalisten. Het heeft mij altijd eigenlijk wel aangesproken. Now is the time. Een tafel en een paar stoelen, een zetel, een bureau en een bed. Wat kook-, poets- en badkamerspullen. Een tv. Veel meer dan dat heeft een mens niet nodig zeker?!

Tags:

Elisa’s first day of school: vanuit mijn standpunt.

Terwijl ik dit schrijf, is Elisa begonnen aan de tweede helft van haar eerste schooldag. Het is vrijdag maar de school eindigt gewoon om 15u40, net als elke andere dag. Ja, ook op woensdag.

Ik ben haar gaan halen over de middag. Kwestie van haar een rustpuntje te geven op haar eerste dag. Ik mocht dat doen, haar halen, maar het is erg ongebruikelijk, vermoed ik.

Ten eerste, hebben ze maar een middagpauze van drie kwartier, wat erg kort is om in die tijd over en weer te rijden en te eten. Ten tweede, moest ik haar via de hoofdingang ophalen en daar een “sign out” formulier invullen (de gebruikelijke ingang voor de leerlingen is een zij-ingang) en ten derde, kreeg ik van de secretaresse een overzicht van het lunch menu voor oktober onder mijn neus geschoven… Misschien dacht ze me daarmee te overtuigen om mijn dochter in het vervolg toch maar op school te laten.

Ik weet niet of de “Silly Dilly Green Beans” mijn dochter zullen overtuigen…

Ook al was Elisa’s voormiddag geslaagd volgens haar juf, die overigens wel een aardige mevrouw lijkt, toch kwamen de traantjes bij Elisa heel snel toen we huiswaarts reden. Niet omwille van de taalbarrière, ook niet omwille van de kinderen of de juf maar omwille van het feit dat ze niet had kunnen werken. Ze had niks van werkblaadjes moeten invullen en mijn dochter kennende, een werkertje, zal dat inderdaad lastig geweest zijn. Zitten kijken wat de anderen doen, als je er niks van begrijpt, is ook maar saai. Al kan ik natuurlijk begrijpen dat het voor de juf ook zoeken zal zijn… Wat kan ze aan en wat nog niet? Ik gaf aan Elisa dus voor de namiddag haar eigen werkschriften mee (die ze meekreeg van haar juf toen we vertrokken). En dat gaf haar moed want ze vertrok terug met een glimlach naar school. Voor mij was het dubbel. Ik wil natuurlijk vooral dat mijn dochter zich goed voelt maar ik wil ook niet in het vaarwater van de juf komen. Ik weet niet welk gevoel zij had bij de mama die haar dochter afzette met haar Belgische werkboekjes…

Afgelopen dinsdag ging ik op stap met een echte local. Een vriendin van een vriendin. Een vriendelijke dame, die me wat wegwijs maakte in mijn nieuwe woonplaats waardoor ik toch wat meer vertrouwen kreeg in dat ik me hier uiteindelijk wel thuis zal kunnen voelen. Zij gaf te kennen dat het Amerikaanse onderwijssysteem heel test gericht is. En niets blijkt minder waar. Deze ochtend kreeg ik van Elisa’s juf een kennismakingsbundel… Met daarin al direct alle rekentoetsen en spellingstoetsen voor het ganse schooljaar en de uitleg. Elke maandag is er een test voor wiskunde. Elke woensdag is er een voor spelling.

Waar ze bij ons vooral bezig zijn met de druk op kinderen verlagen, is dat hier een ver-van-hun-bed show.


A bunch of differences… En dat na een halve dag. Onderweg naar buiten, na mijn dochter opnieuw te hebben afgezet, werd ik ook nog eens vriendelijk verzocht me in te schrijven voor het vrijwilligerswerk op school. Het woord vrijwilliger heeft hier toch een andere context dan bij ons… Maar ik doe het uiteraard met plezier.

En zo zijn we weer een stapje verder in het opbouwen van een nieuw leven hier. Maandag is Florian aan de beurt.

 

Tags: ,

Onze eerste dagen in de VS.

We namen een valse start op vrijdag. Net toen de onboarding zou starten werd omgeroepen dat er een technisch probleem was met het vliegtuig. Ze zouden een test doen en tien minuten later lieten ze weten dat de test negatief was… Maar, geen probleem, er zou een tweede test volgen en als die positief was, konden we instappen. Als die negatief was, wel, ze zeiden het niet met die verwoording maar dan waren we gejost. Een goed half uur later kwam dan de melding dat ook de tweede test negatief was en dat er een wisselstuk vanuit Amsterdam moest overkomen. We kregen een voucher om te gaan lunchen en daarna was het weer wachten. Afin, ik bespaar jullie de verdere details van onze leuke dag daar in Zaventem maar het kwam erop neer dat dat wisselstuk er maar niet geraakte (plots moest het uit Frankfurt komen en nog twee uur later zouden ze het uit Parijs laten komen…) en uiteindelijk zat de crew aan hun maximale aantal werkuren en kwam het erop neer dat we gewoon niet meer konden vertrekken op vrijdag. Het werd dus een nachtje Sheraton en een nieuwe poging op zaterdag ochtend.

En een geluk bij een ongeluk misschien maar de zaterdag verliep supervlot. Zelfs onze aankomst in Detroit en het passeren van de douane daar was piece of cake.

Uiteindelijk zijn we hier aangekomen op zaterdagnamiddag, 4 uur, lokale tijd.

Het zou misschien raar moeten voelen, hier zijn, maar dat is niet zo. Alles is hier nochtans zoveel groter. De straten, de auto’s, de winkels maar op één of andere manier doet dat dus niet zo raar. Misschien komt dat door de tv, denk ik, doordat wij al zoveel van Amerika zien via films en series. Ik weet het niet.

En toch. Er zijn mij al zovéél verschillen opgevallen de voorbije drie dagen dat ik er hier al een eindeloos epistel zou kunnen over schrijven. Onnozele dingen ook, zoals het feit dat er hier amper auto’s rijden met ook een nummerplaat vooraan. Achteraan is blijkbaar voldoende. Of dat ik hier weer geen bakboter kan vinden. In Denemarken werd dat euvel snel opgelost want de bakboter bleek daar gewoon niet in de frigo te liggen… Maar hier… Er is geen onderscheid, blijkbaar. Boter is boter. Of dat denk ik toch. Ze keken mij in elk geval aan alsof ik de meest rare vraag ooit stelde toen ik vroeg waar ik dat soort boter kon vinden.

Ik ga moeten wennen. Maar dat was te voorspellen, uiteraard. Voorlopig ben ik nog heel veel aan het vergelijken en meestal draait dat dan uit op een 1-0 België vs de Verenigde Staten.

Ik kwam vandaag bijvoorbeeld tot de conclusie dat Florian hier nog helemaal niet met school kan starten. Verre van zelfs. Daar stond ik dan. Zo enthousiast als ik aan mijn kinders had aangekondigd dat we een kijkje gingen nemen naar hun nieuwe school, zo teleurgesteld was ik toen ik de melding kreeg dat de school geen pre schooler program had. Ik mocht dus weer gaan uitpluizen wat ik met Florian aan moet. Het kind mag terug naar daycare, daar komt het ongeveer op neer. En dat is uiteraard niet gratis. En maar een halve dag. Zelfs op zijn vierde zal het nog zoeken zijn naar een school waar ze een young 5’s program hebben. Het voelt een beetje aan als een serieuze stap achterwaarts. Maar goed. Ik weet dat ik moet afwachten voor ik conclusies neem. Donderdag ga ik een kijkje nemen naar de daycare/preschool.

Maar ook bij de school zelf, had ik gemengde gevoelens. Het is gewoon anders. Moeilijk te omschrijven. Maar misschien ben ik gewoon te bevooroordeeld. Het zit zo ingebakken bij ons dat wij denken dat ons onderwijs zoveel beter is dan eender waar. Maar Elisa was gelukkig wel enthousiast. Dat is het voornaamste.

Alle begin is moeilijk, zeggen ze, en dat zal ongetwijfeld zo zijn. Het zal wennen, wennen en dan nog eens wennen zijn. En uitpluizen. Heel veel uitpluizen hoe alles ineen zit.

Maar het komt goed. Alles komt goed.

 

Tags: , ,

Onze laatste dagen in België.

Hoe dichter we komen bij ons effectieve vertrek, hoe meer logistieke problemen ik ondervind. De laatste loodjes wegen het zwaarst, dat is waar, ik voel dat mijn hoofd nogal vol begint te zitten en dat ik daardoor moeilijker kan nadenken.

Morgen komt de verhuisfirma. Maar een internationale verhuis dat is geen gewone verhuis. Wij laten ook niet heel onze inboedel verschepen en dat maakt het uiteindelijk wel moeilijker. Sowieso moeten we onze elektronische apparatuur achterlaten wegens ander stroomnet en stopcontacten. Ons bed, laten we achter, wegens te groot en we weten niet in welk huis we gaan terecht komen dus misschien past het wel niet in onze nieuwe slaapkamer. Onze eettafel dan, had zijn beste jaren eigenlijk wel gehad en hebben we weg gedaan. Heel onze keukeninboedel laten we achter, want ja, dat schip is zes weken onderweg, tegen dat het bij ons is, hebben we het toch al nieuw moeten kopen. En zo kan ik nog even doorgaan. Zoals ik in mijn vorige post al zei, ik heb nog nooit in mijn leven zoveel spullen weg gegeven en weg gegooid.

Ik denk dat als we in de toekomst ooit nog eens een gewone verhuis doen, dat het een lachertje wordt. Én dat meen ik echt.

We hebben ondertussen een tijdelijk onderkomen toegewezen gekregen. Brooks Estates Apartments, zo heet het. Twee slaapkamers, twee badkamers, volledig bemeubeld en uitgerust met alles dat we nodig hebben. Ik ben content.

Doordat we vorige week uiteindelijk ons tijdelijk adres kregen, kon de zoektocht naar een school voor Elisa en Florian beginnen. Of nee, ik ben aan het liegen eigenlijk. Doordat we het adres wisten, wisten we ook naar welke school onze kinders zouden moeten gaan. Want dat is daar met school districten en al. “Ah gij woont dáár, dus gij gaat dáár naar school.” Zoiets.

Chestnut Hill Elementary, zo heet de school.  Een aparte blogpost over heel dat schoolgebeuren zal zeker nog volgen. Ik ben echt benieuwd. 

Onze poezen hebben gelukkig ook een onderkomen gevonden. We hebben daarstraks afscheid van ze genomen. Niet. Leuk. En daarmee is alles gezegd.

Het is de week van vele laatste keren. Mijn laatste keer in de Colruyt. Mijn laatste keer in ons bed. Mijn laatste keer de kinderen hier naar school brengen. MIjn laatste keer een babbeltje slaan bij de slager. Mijn laatste keer afspreken met vriendinnen. Mijn laatste keer knuffelen met de poezen. Mijn laatste keer in ons huis. Mijn laatste keer cappuccino drinken uit onze eigen espresso machine. Mijn laatste keer samen zijn met de familie. Mijn laatste blogpost die ik vanuit België schrijf. Vele laatste keren, of toch voorlopig laatste keren. Want ooit komen we natuurlijk terug.

Het goede nieuws is dat al die laatste keren straks plaats maken voor vele eerste keren. Het avontuur kan (bijna) beginnen.

Tags: ,

één week.

Over exact één week is het onze laatste volle dag op Belgische bodem. Op vrijdagochtend, 22 september, vertrekken wij ’s ochtends vroeg richting Zaventem. Ik zal het maar beseffen eens we op het vliegtuig zitten, denk ik, dat we dit écht doen. Want veel tijd om te denken, is er momenteel niet. Misschien best. Maar alles komt goed is mijn mantra van elke dag.

Hoe ver staan we al?

  • Ons huis staat te huur.
  • Ik ken de weg in het containerpark als mijn broekzak.
  • De internationale verhuis is sedert gisteren geregeld.
  • Onze tijdelijke meubelopslag is sedert gisteren geregeld.
  • Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel beslissingen zo kort op elkaar genomen en ik heb nog nooit in mijn leven zoveel tegen mezelf gepraat als nu. Voor je denkt dat ik nu al gek aan het worden ben: nee, toch niet. Ik heb gemerkt dat ik sneller kan werken als ik bij elk ding dat ik in mijn handen neem, hardop zeg wat ermee moet gebeuren en het dan op de juiste hoop leg.
  • Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel spullen weggegooid en weggegeven.
  • Mijn auto is verkocht.
  • Onze vlucht is geboekt en onze eerste nacht in Amerika brengen we door in een hotel dichtbij de luchthaven van Detroit.
  • We hebben een Amerikaanse bankrekening.
  • We hebben ons verdiept in de Amerikaanse ziekteverzekering en nu snappen we heel dat gedoe rond ziekteverzekeringen in Amerika al een klein, klein beetje. 

What’s next?

  • We hebben nog geen definitieve oplossing voor onze poezen. Ik kreeg eergisteren een offerte van $3800 om die twee mee te verhuizen. Dat gaan we dus niet doen. Ik ga ze missen, die twee.
  • We hebben nog geen tijdelijke woning in Amerika. Ze zijn nog aan het zoeken voor ons.
  • Ik heb nog geen idee naar welke school mijn kinders zullen gaan.
  • Ik weet nog niet wat ik ga doen met onze bureau, onze wasmachine, onze droogkast, onze zetels, onze frigo én onze fietsen. Er gaan al een aantal spullen naar een opslagruimte en daar zitten we al aan het maximum bedrag dat we per maand willen betalen voor die tijdelijke opslag. Nog meer laten bij stockeren is dus geen optie. Zomaar weggeven is ook geen optie. Maar wat als die spullen een struikelblok zijn voor toekomstige huurders? Wat doen we dan?

Maar alles komt goed. Daar ben ik van overtuigd.

En nu moet ik eigenlijk écht wel nog een beetje doordoen.

Tags: , ,

De toekomst. (En eindelijk gedaan met ons dubbelleven).

Er zat al een kleine hint in de laatste zin van mijn vorige post. Wie van onze toekomstplannen wist, zal er wel doorheen gekeken hebben. Wie nog van niks wist: niet.

Het zit zo:

Een maand of twee terug wisten we dat onze toekomst er plots helemaal anders zou kunnen uitzien. Maar het was nog onzeker en zo lang het onzeker was, wilde ik/ wilden wij ons nieuws nog niet al te veel aan de grote klok hangen. Maar nu is het eindelijk zover.

Gedaan met het dubbelleven.

In juli kreeg mijn man een schoon aanbod van de Amerikaanse entiteit van het bedrijf waarvoor hij werkt. Niet alleen voor zijn carrière maar ook financieel gezien een grote sprong vooruit. Ik had geen job en dus hakten we de knoop redelijk snel door: we zouden het expat avontuur aanvatten.

Nadat mijn man zijn contract getekend had, begonnen de onzekere weken. Het proces van de werkvisa was gestart maar dat was het dan ook. We moesten heel wat papierwerk doorlopen en daarna deed een immigration lawyer de rest. Afin, ik bespaar jullie de details van het proces want ik ken ze zelf niet allemaal. We wisten dat we voor alle voorwaarden van dat specifieke visa voldeden maar we wisten ook dat alles afhing van het finale visa interview in de Amerikaanse ambassade in Brussel.

Visa approved

We hadden een afspraak deze ochtend, om kwart voor negen, bij de ambassade. We waren gisterenavond al in Brussel geland. Kwestie van het zekere voor het onzekere te nemen en geen verkeersstress te moeten doormaken. We hadden zo al stress genoeg. En dus stonden we daar, een kwartier op voorhand aan de ambassade te wachten. Eerst moesten we wat security checks doorlopen. Daarna wachten. We hadden een nummertje en de wachtzaal zat bomvol. Dan naar een eerste loket waar we ontvangen werden door een typisch Belgische ambtenaar. Geen superstart en het deed mijn zenuwen geen deugd. Dan weer wachten. Het duurde lang. Wachten duurt altijd lang maar als je toekomst er vanaf hangt, duurt het precies nog langer. Dan, eindelijk, ons nummertje op het scherm. Naar een ander loket. Deze keer werden we ontvangen door een vriendelijke Amerikaan, die begon met: “I apologize for the waiting” en “you are applying for a L1 visa, this should be quick”. Je kon de stress bijna van onze schouders naar onze rug horen glijden en op de grond vallen. We hadden ons verwacht aan een kruisverhoor maar kregen heel eenvoudige vragen waarbij hij gewoon checkte of mijn man voldeed aan de voorwaarden voor het werkvisa. Er was zelfs tijd voor small talk en hij verexcuseerde zich nog een paar keer voor het wachten terwijl hij typwerk verrichte. En dan sprak hij uiteindelijke de verlossende woorden: “congratulations, you’re visa is approved”.

Op naar het expat leven dus.

Ze verwachten ons daar vlug, héél vlug, in Amerika. As in: eind-deze-maand-vlug. Als het hier dus even stil wordt: ik ben waarschijnlijk druk bezig!

En de blog?

Uiteraard heb ik hier ook al diep over nagedacht in al die onzekere weken. De blog blijft. Natuurlijk. Maar hij wordt minder anoniem, voor zover dat nog het geval was. Het zou fijn zijn, denk ik toch, voor familie en vrienden om hier te komen lezen hoe het daar met ons gaat.

En met daar bedoel ik: Midland, Michigan. Onze nieuwe toekomstige thuis.

IMG_1688

Tags: , , , ,

1 september 2017…

  • Ik bracht mijn twee kinders naar school. Geen tranen. Van beide kanten niet.
  • Ik zat een uur bij het ACV. Eerst in de wachtzaal en daarna bij de balie. Ik mag vanaf vandaag weer genieten van de Belgische sociale zekerheid. Lucky me.
  • Ik stopte bij de bakker voor sandwiches.
  • Ik deed mijn strijk.
  • Ik maakte een gezond slaatje.
  • Ik haalde mijn kinders van school voor hun middagpauze, thuis, bij werkloze mama. En ik vond dat eigenlijk wel plezant.
  • Ik bracht ze voor de tweede keer terug naar school. Weer geen tranen. Alleen een meer aarzelende Florian.
  • Ik maakte mijn trap schoon. Stofzuigde alle slaapkamers.
  • Ik zat buiten, in ’t zonneke en dronk een cappuccino.
  • Ik ging alweer naar school. Ik probeerde te zigzaggen, andere ouders te mijden. Ex-collega’s te mijden. In de mate van het mogelijke. Maar dat ging niet zo goed. Ik had zin om een sticker op mijn hoofd te kleven “neen, ik heb nog geen werk”. Dat ging het er misschien voor iedereen makkelijker op gemaakt hebben.
  • Ik ondervond voor het eerst in twee jaar het nadeel van te werken (gewerkt te hebben, moet het eigenlijk zijn) op de school van mijn eigen kinders.
  • Ik doe mijn best om niet alweer te gefrustreerd te zijn over het systeem van de tewerkstelling in het onderwijs.
  • Ik wacht wel op het nieuwe. Ik heb tijd. Misschien ziet de toekomst er binnenkort wel weer helemaal anders uit.
  • IMG_1684

Tags: ,

10 (tamelijk nutteloze) weetjes over Denemarken.

IMG_7656

Deense vlag.

  • In de supermarkt staan de melk en de eieren in de frigo. De bakboter daarentegen staat in de gewone (ongekoelde) rayon. Bij ons is het net tegenovergesteld. Ik heb geen flauw idee welke theorie hierachter zit.

Guf.

  • De witte topping die je hier op je ijsje krijgt, is geen slagroom maar een meringue-achtig toef die ze “Guf” noemen. Als je dat wenst kun je daarbovenop ook nog wat aardbeienconfituur krijgen. Klinkt raar maar is best lekker.
IMG_1677

Bluetooth logo.

  • Bluetooth is een letterlijke vertaling van de achternaam van de tweede koning van Denemarken, Harald Blåtand. Het logo bestaat uit zijn initialen, in Viking runenschrift. Dat is zo’n weetje dat je kunt gebruiken als het gesprek stilvalt. 
Viking museum in Jelling.

Viking museum in Jelling.

  • Verduistering… Daar doen ze hier niet aan mee. Ik weet niet hoe het zit in de gewone woonhuizen maar in de vakantiehuizen moet je het stellen met lamellen of andere lichtdoorlatende raamdecoratie. Van echt uitslapen is er dus geen sprake tenzij met je kussen op je hoofd.
Råbjerg Mile - duingebied in Skagen

Råbjerg Mile – duingebied in Skagen

  • Brood wordt niet standaard gesneden. Je kunt wel vragen om het te snijden. Ongesneden krijg je het mee in een papieren zak. Als je het laat snijden, stoppen ze het in een plastieken zak. En nee, ik heb geen idee waarom.
The house of music in Aalborg.

The house of music in Aalborg.

  • Grote flessen plat water zijn moeilijk te vinden in de supermarkt. En als je ze al vindt dan moet je het maar doen met het merk dat ze aanbieden. Het is dat of niks. Again: geen idee waarom.
Legoland in Billund.

Legoland in Billund.

  • Baby’s worden hier veel langer dan bij ons rondgereden in hun draagmand. Terwijl wij, van zodra ze deftig zitten, overschakelen naar een buggy, zitten ze hier gewoon rechtop in hun draagmand.
Vejle.

Vejle.

  • The Flying Tiger heet hier gewoon Tiger.
Palmstranden, Frederikshaven.

Palmstranden, Frederikshaven.

  • Supermarkten zijn hier allemaal open tot minstens 21u, soms zelfs tot 22u én dat 7 dagen op 7.
Jerup strand.

Jerup strand.

  • Het maakt niet uit waar je bent in Denemarken. Je bent altijd minstens binnen het uur bij een strand.

Tags: ,

Zomervakantie 2017.

De zomervakantie is alweer goed halfweg.

Niet te geloven.

De vakantie vliegt weer voorbij. Al ben ik eigenlijk wel content dat we al zover zijn want binnen een paar dagen start de vakantie voor ons pas écht en zijn we hier weg. Weg uit ons Belgenlandje.

Naar het fantastische weer dan toch?

Neen, helaas. Onze bestemming is opnieuw Denemarken, omdat we het daar vorig jaar zo naar onze zin hadden. En geluk hadden met het weer, dat ook. Ik vrees dat we het dit jaar met minder zullen moeten stellen. Nog een geluk dat ik geen zonneklopper ben. En niet graag zonnecrème smeer. Maar wat zonneschijn aan een blauwe hemel kan ik absoluut appreciëren. En het mag ook niet regenen. Ik word daar chagrijnig van. Work with me, weather.

IMG_1663

Ik ben één van die gelukkige mensen uit het onderwijs die mag genieten van twee volle maanden vakantie. Maar ge moogt dat gelukkig en genieten met een korreltje zout nemen. Een klein korreltje weliswaar.

Want je gaat toch niet klagen, zekers?

Ik ga mij het klagen onthouden. Klopt. Want niets kan op tegen het ochtendritme van de vakantie. Ik kan in mijn pyjama rondlopen tot de middag en niemand zal het gezien hebben. Ik kon met vriendinnen afspreken die ik al lang niet meer gezien had. Ik kon een moeder-zoon-dagje inlassen. We konden een weekendje-zonder-kinderen inlassen. Ik ontdekte een indoor-speeldorp waarin ik niet de neiging had om na een uur zo ver mogelijk weg te lopen en nooit meer terug te keren. Sterker nog, ik spendeerde er zelfs drie namiddagen in de voorbije twee weken. Ik heb het over Dinodorp, in Knesselare, in case you’re wondering. Ik kon rondslenteren in Brugge. Ik had weer eens tijd om te lezen. Én om te bloggen, mocht je het nog niet gemerkt hebben.

Dus zal ik niet klagen. Over hoe moeilijk het is om elke dag opnieuw twee kinders te entertainen. Over dat mijn man weinig thuis is en dat dagen lang kunnen duren. Over dat mijn huis geen half uur proper is. Of blijft. Neen, je hebt mij zopas niet horen klagen.

IMG_1662

Load more