Een half jaar Midland, Michigan.

Ik weet niet hoe lang het duurt om te wennen aan een ander land. Als je me zou laten raden dan zou ik zeggen een jaar. Eens je alle maanden en seizoenen doorlopen hebt, dan ben je er. Dan heb je alles gehad. Ik weet niet of dat het juiste antwoord is. Misschien wel.

Er is ondertussen een half jaar gepasseerd en eigenlijk heb ik nu al het gevoel dat we er eindelijk zijn. De afgelopen maanden zijn absoluut een rollercoaster geweest. Een rollercoaster van zoveel dingen te moeten regelen, een rollercoaster van settelen maar ook een rollercoaster van emoties. Dat laatste vooral.

Maar ik voel me hier elke dag meer en meer thuis. Ook al zijn er nog veel dagen waarop ik nog wel eens vloek. Op het feit dat ik zoveel moeite moet doen om deftig brood te vinden. Of dat ik de zondagochtend enkel kan kiezen uit een croissant of een chocoladekoek. Of dat het aantal hippe eetgelegenheden hier nogal beperkt is. Of dat de vraag “how are you doing today?” eigenlijk geen antwoord vereist. Of aan het feit dat iedereen hier zo weinig moeite lijkt te doen om ’s ochtends deftige kledij aan te doen. Of dat er geen einde lijkt te komen aan die ellenlange maanden van vriestemperaturen. Maar verder dan eens vloeken of met mijn ogen rollen gaat het niet meer. Tot enkele weken geleden was ik nog bijna op dagelijkse basis bezig met vergelijken en met dingen missen. Dat is weg. Het is allemaal een stukje van ons leven geworden. Het is ons gewone leven aan het worden.

Ik kan ondertussen zonder gps mijn weg vinden in Midland. Ik weet in welke supermarkt of winkel ik moet zijn om te vinden wat ik wil. Ik weet waar ze het beste brood hebben, waar de beste kaas, waar het beste vlees en waar de beste groenten. Ik weet waar ik die ene fles melk het goedkoopste kan kopen. Ik ben aan een razendsnel tempo klantenkaarten aan het opstarten en meer en meer begin ik me thuis te voelen in de wereld van coupons. Ik ben blij met de beginnende vriendschappen en de beginnende chitchat hier en daar. Ik ben trots op mezelf dat ik nog steeds twee keer per week ga sporten. Ik heb een favoriet lokaal radiostation. Ik ben meer en meer zelfzeker aan het worden als ik moet praten in het Engels. In het begin had ik vooral het gevoel dat ik te weinig kon oefenen maar ondertussen merk ik dat het toch allemaal vlotter gaat. Uiteindelijk is het enige wat ik dag in dag uit op radio en tv hoor ook alleen maar Engels. Zonder de Nederlandse ondertiteling dan en dat helpt natuurlijk ook wel.

Elisa, die is ondertussen bijna perfect tweetalig. Die praat en leest Engels alsof ze nooit anders heeft gedaan. Ze heeft niks van accent en daar ben ik jaloers op. Af en toe verbetert ze mij in mijn uitspraak. Zover is het al gekomen… Hier en daar merk ik af en toe zelfs een Engelstalig accent in haar Nederlands op. Het is echt onvoorstelbaar. Florian staat uiteraard nog niet zo ver als zijn zus. Daarvoor zijn de schooldagen voor hem te kort maar hij begrijpt wel ongeveer alles. Antwoorden doet hij in een mengelmoes van Nederlands en Engels. Wat grappig is. Dan krijg je zinnen als “I am making koffie do you want een tas?” en “I moet the car weer vermaken”.

En mijn man, die werkt hard en houdt ons financiële fort recht. Ik zou zijn tempo en werkdruk van elke dag niet aankunnen, dat moet ik eerlijk bekennen. Maar in principe zie ik hem wel meer dan vroeger. Er zijn geen eindeloze business trips meer van twee weken en ’s avonds moet hij niet meer ellenlang in de file staan om thuis te geraken. Dat is dan toch een voordeel.

Ik ben blij dat ik kan zeggen dat na zes maanden het zwaarste gewicht in onze weegschaal het positieve is. Met de lente en zomer in het vooruitzicht kan het hopelijk alleen maar beter worden… Ik kan echt niet wachten om Michigan eindelijk te kunnen gaan verkennen.

Tags: , ,

Van putje winter naar hartje zomer in twee uur en 15 minuten

Ergens eind januari besloten we de zomer even op te zoeken. Alhoewel de belofte aan prachtig zomerweer niet de hoofdreden was van onze trip. We hebben hier immers een soort van bucket-list, van dingen die we zeker willen zien of doen nu we hier toch zijn en Disneyworld bezoeken staat op die lijst. Het zomerweer, dat was gewoon een fantastisch extraatje. Ik bedoel maar, had Disneyworld in Alaska gelegen, dan waren we het ook gaan bezoeken (maar dan misschien niet in februari).

Disneyworld Florida.

Disneyworld is groot. Heel groot. “Ik ga naar Disneyworld” is helemaal niet te vergelijken met “ik ga naar de Efteling” of zelfs nog helemaal niet te vergelijken met “ik ga naar Disneyland Parijs”. Disneyworld wordt eigenlijk beschreven als een resort dat bestaat uit 4 themaparken, 2 waterparken, 1 winkelcentrum, 1 sportcomplex en dan nog eens een hele hoop hotels. Afin, als je een visueel idee wil krijgen van wat Disneyworld is, klik dan even op dit filmpje:

Dat wij dus, in de vijf dagen dat we in Florida waren, Disneyworld niet helemaal hebben gezien, is vanzelfsprekend. Vooraf besloten we drie van de vier themaparken te bezoeken en dat hebben we ons achteraf niet beklaagd want na drie dagen bijna non-stop stappen, weet ik niet wat mijn voeten zouden gedacht hebben van nog een vierde dag. Nee, op de vierde dag, deden we een brunch in een van de Disneyresorts en gingen we in de namiddag rondhangen in het winkelcentrum van Disneyworld: Disney Springs. Op de vijfde dag bezochten we een park in Orlando en gingen we ’s avonds dineren in The Boathouse, een restaurant in datzelfde winkelcentrum. En voor je denkt: “wie gaat er nu in hemelsnaam gaan rondhangen in een winkelcentrum bij 30 graden?”. Je zou gelijk kunnen hebben ware het niet dat dit Disney Springs is, het winkelcentrum in Disneyworld:

Maar zoals ik al zei, de eerste drie dagen stonden in het teken van het bezoeken van drie van de vier themaparken.

Dag 1: Magic Kingdom.

Voor diegenen die ooit Disneyland Parijs bezocht hebben: Disneyland is een kopie van Magic Kingdom. Of toch ongeveer… Of toch eigenlijk ook weer niet… Disneyland is een kopie in de zin van parkindeling maar Magic Kingdom is veel groter, heeft meer attracties en is qua details veel mooier afgewerkt.

Let eens op de detailafwerking op de gebouwen links en rechts op deze foto.

Ons bezoek aan Magic Kingdom was fantastisch. Onze favoriete rit was de Seven Dwarfs Mine Train, een rollercoaster waar zelfs Florian op mocht maar die toch stukken sneller ging dan waar we ons initieel hadden aan verwacht. Maar ik heb mijn zoon nog nooit zoveel plezier zien hebben op een pretparkenrit.

De grootste verrassing was de Monsters Inc. Laugh Flour-attractie. Welja, attractie is een verkeerd woord. De attractie werd eigenlijk omschreven als een grappige show met uiteraard de figuren uit de Monsters Inc. film. De wachtrij was kort en daardoor besloten we het toch een kans te geven maar we hadden ons eigenlijk verwacht aan een Monster Inc.-figuurtje die een hoop moppen vertelde. Maar dat was het helemaal niet. Het was een heel interactieve show die fantastisch goed in elkaar zat. Heel regelmatig werden mensen in het publiek eruit gepikt en dan op een groot scherm afgebeeld. De eerste die eruit werden gepikt, waren mijn man en onze dochter. Afin, ik kan moeilijk beschrijven hoe de show nu precies in elkaar zat maar als je gewoon even de eerste drie minuten van dit filmpje bekijkt, dan snap je het concept wel:

Dag 2: Epcot.

Het themapark Epcot is gebouwd rond verschillende landen. Je wandelt gewoon van het ene land naar het andere. Elk land heeft een winkel met daarin speciaal ingevoerde producten uit dat land, een restaurant of meerdere restaurants met specifiek eten uit dat land. En sommige landen hebben dan ook nog eens een attractie. Noorwegen bijvoorbeeld, heeft de Frozen Ever After-attractie (erg de moeite waard, als je het ons vraagt) maar ook de mogelijkheid tot een meet and greet met Anna en Elsa.

Een groot pluspunt in dit park vond ik ook dat al het personeel dat er in een bepaald land werkt, ook echt uit dat land komt. We aten hier ook voor het eerst in bijna 5 maanden opnieuw een eclair uit een Franse patisserie. Of hoe een simpele eclair kan smaken als haute cuisine.

Noorwegen.

China.

Frankrijk.

Dag 3: Animal Kingdom.

Animal Kingdom was achteraf gezien ons favoriete park van de drie. Het is het kleinste themapark maar daardoor ook het meest doenbare qua wandelafstanden toch. Het eerste wat wij deden toen het park openging, was naar de wachtrij van de Kilimanjaro Safari gaan. We hadden gehoord dat je deze safari best ’s ochtends vroeg of eerder in de late namiddag doet omdat de dieren in het midden van de dag meer weggestopt zitten omwille van de hitte. We hebben ons die beslissing zeker niet beklaagd want we hebben enorm veel dieren gezien. En ik kan ook wel zeggen, als ik dan toch een dier in gevangenschap zou moeten zijn in een volgend leven… Dan kies ik deze plek.

Animal Kingdom is ook een van de parken waar we het lekkerste hebben gegeten. En dat is dan eigenlijk nog relatief want eigenlijk denk ik niet dat er plekken zijn in Disneyworld waar je slecht kan eten… Het was eens een aangename afwisseling van de toch eerder beperkte keuze hier in Midland.

World of Avatar.

World of Avatar.

We zijn ondertussen alweer een week thuis maar als we de kans hebben, gaan we zeker nog eens terug. Als er iemand toevallig op deze blog belandt, niet omdat je me kent of volgt maar omdat je echt op zoek bent naar concrete tips voor een bezoek aan Disneyworld, stuur me gerust een mailtje want dit blogbericht is slechts een notendop van onze trip. Wij kregen heel veel tips en suggesties van een collega van mijn man die een maandenlange stage heeft gelopen bij Disneyworld en dat was echt een lifesaver. Want zonder voorbereiding moet je toch niet aan Disneyworld beginnen!

Tags: ,

Dingen waar ik niet meer van op kijk #1

Soms besef ik nog altijd niet goed dat ik nu werkelijk aan de andere kant van de Atlantische Oceaan woon maar langs de andere kant is er ook het besef, dat ik na vier maanden al een aantal dingen zo gewoon ben geworden, dat ik er niet meer van op kijk. Zoals daar zijn:

Auto’s op de baan die eigenlijk op de schroothoop thuishoren.

Op restaurant een rietje krijgen bij je drank.

Een gratis tweede drankje krijgen, zelfs als je nog niet halfweg je eerste bent.

Pick-up trucks, pick-up trucks en nog meer pick-up trucks.

Rijden door de sneeuw en af en toe eens een klein slippertje maken.

Grote huizen met minstens twee garages (soms ook wel eens drie).

Kleinere huizen maar dan wel meestal met een mobilhome erbij, die even groot is als hun garage.

Gigantische reclameborden langs de kant van de weg.

Dit beeld:

Florian die ’s ochtends een ijsje krijgt op zijn school.

Tags: ,

4 maanden Midland, Michigan.

Mr Squirrel

Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik dacht dat eekhoorns een winterslaap hielden. Niet dus. Ik zie die beesten hier ganse dagen door mijn Amerikaanse tuin wippen, ploeteren in sneeuw van 20cm en het eten stelen dat we voor de vogels buiten hangen. Tot zover mijn illusie dat ik die beesten niet meer zou zien tot het weer lente wordt…

Ik ben een dief, een leugenaar, een bedrieger en ja, zelfs een moordenaar!

Ik weet nog dat ik als kind in de lagere school elke week een half uur godsdienst kreeg van meneer pastoor. We moesten dan rechtstaan, als meneer pastoor de klas binnenkwam. Maar wat meneer pastoor allemaal te vertellen had, dat weet ik eerlijk gezegd niet meer. Toen ik jaren later zelf les gaf in de lagere school, was ik verbaasd hoe zeer de godsdienstlessen veranderd waren. Natuurlijk werden er nog verhalen verteld over Jezus en zijn gekke avonturen maar het was niet meer enkel dat. Toen wij bijna acht jaar geleden beslisten onze dochter niet te laten dopen, maakte ik mij nog zorgen over hoe ze zich zou voelen, eens ze in het eerste leerjaar zou zitten en iedereen van haar klas zijn of haar Eerste Communie zou gaan doen behalve zij. Vorig schooljaar, toen het eindelijk zover was, bleek mijn zorg van zoveel jaren terug nergens voor nodig. De helft van de klas deed een Eerste Communie en de andere helft deed gewoon een lentefeest. En dat was dat.

Om maar te zeggen: de katholieke kerk en het geloof is bij ons toch niet meer wat het geweest is.

Hier heb ik soms het gevoel dat ik jaren terug in het verleden gebombardeerd ben. De kerk en het geloof zijn hier zo sterk aanwezig dat je er bij momenten ongemakkelijk van wordt.

Als ik Elisa en Florian naar hun scholen breng (dat is een 10 minuut durende rit) dan denk ik dat ik, zonder overdrijven, een twintigtal kerken passeer (en waarschijnlijk zijn het er nog meer). Ik heb geen idee hoeveel kerken er hier zijn maar het zijn er véél. Heel veel. Je kunt de lijst hier bekijken. Er is een Christian Church en een Church of God. Er is een Reformed Church en een Methodist Church. Er is een Bible Baptist Church en een Trinity Lutheran Church. Ik heb geen idee wat het verschil is tussen al die kerken en ik heb ook de courage niet om het uit te zoeken. Ik weet gewoon dat je hier een beetje een outcast bent als je niet naar één of andere kerk gaat. In 9 op de 10 gesprekken die ik hier met Amerikanen voer, komt het woord church toch minstens één keer aan bod. Zoals ik al zei: het is om ongemakkelijk van te worden.

En oh ja, als je ook eens wil testen of je toevallig een moordenaar bent; ik kreeg vorig weekend dit kaartje in mijn handen geduwd en ik ben toch niet zo goed bezig, moet ik eerlijk bekennen.

 

Elisa en haar public school

Voor we naar hier verhuisden, was ik nogal sceptisch tegenover het Amerikaanse schoolsysteem. Ik had ook geen idee wat ik ervan moest verwachten. Ook bij mijn dochter haar eerste schooldag hier had ik niet direct een wauw-gevoel. Ik wist alleen dat de public schools in Midland een goede score krijgen tegenover bijvoorbeeld scholen in de omringende steden hier. Het was in het begin dus gewoon een kwestie van wat vertrouwen te hebben in de school en haar goede score. Ik heb ondertussen ontdekt dat het grote verschil tussen de scholen te maken heeft met het feit dat schooldistricten hier gewoon hun eigen curriculum kunnen opstellen (waarschijnlijk zijn er wel een aantal richtlijnen maar zijn die heel algemeen). Als een schooldistrict dus beslist dat er in het tweede leerjaar bijvoorbeeld geen maal- en deeltafels aangebracht worden, dan doen ze maar.

Ik ben blij dat ik kan zeggen dat de school van Elisa ondertussen mijn vertrouwen heeft gewonnen. Ik ben zelf een juf, dus ik weet wat Elisa op dit moment zou leren in het tweede leerjaar als we gewoon in België waren gebleven en ze zit op datzelfde schema en hinkt op bepaalde vlakken zelfs een beetje voorop. Ik weet ook dat ze hier heel veel moet schrijven en elke week minstens twee keer begrijpend lezen moet oefenen. Als er één iets is dat waarschijnlijk zo goed als elke onderwijzer(es) in Vlaanderen zal bevestigen, is dat er tegenwoordig bij ons te weinig aandacht aan schrijven en begrijpend lezen wordt gegeven.

 

American Taxes

Ik ben mij tegenwoordig heel erg aan het verdiepen in Amerikaanse taxen. Ook al zit ik hier ganser dagen over ons expat leven te schrijven, in principe zijn wij geen echte expats (het bekt gewoon makkelijker en iedereen weet direct waarover ik het heb). Een echte expat werkt in het buitenland maar blijft gewoon in dienst bij het bedrijf in het land van oorsprong. Dat is bij ons niet zo. Mijn man werd in dienst genomen door de Amerikaanse entiteit van de firma waarvoor hij werkte en wordt dus ook gewoon in dollars op een Amerikaanse rekening betaald. Met als gevolg dat we nu dus uiteraard onder het Amerikaanse tax systeem vallen. Dat is zeker geen nadeel want we weten helaas allemaal hoeveel er in België van ons loon afgaat… Afin. Het had moeten simpel zijn, onze tax invullen hier in Amerika. We bezitten hier geen huis. Ik werk niet. We hebben één inkomen van mijn man en dat is het eigenlijk. Simpel dus. Ware het niet dat ze er hier in Amerika niet beter op gevonden hebben dan een onderscheid te maken tussen een American Resident en een Non-American Resident. Ok, dit is saai, ik weet het maar blijf even bij de les, ik kom direct bij het punt dat ik wil maken… Je wordt beschouwd als een non-resident als je minder dan 183 dagen in Amerika verbleef. Voor het tax-jaar 2017 is dat bij ons het geval. Je kunt gaan denken dat er een verschil is tussen taxen betalen als non-resident en resident (want waarom zou het onderscheid anders bestaan, right?). Juist. Het grote probleem (voor ons dan) is dat je als non-resident je tax enkel kunt indienen als individual. Met niemand ten laste dus. Aangezien mijn man de enige is die werkt, heeft hij in principe drie personen ten laste. Ik heb het berekend. Wat we zouden terugkrijgen als we onze tax-aangifte zouden kunnen invullen zoals het echt is (mijn man met drie personen ten laste dus) in vergelijking met de aangifte invullen als een individu. Dat verschil of bedrag is dus het equivalent van een schone reis, drie maanden huishuur of een kleine tweedehandswagen! Kun je je gaan inbeelden hoe gefrustreerd ik was toen ik tot die conclusie kwam. En dus ben ik mij aan het verdiepen. Want het probleem kan opgelost worden. Ik ga jullie niet vervelen met de details maar het is, op zijn minst, behoorlijk ingewikkeld. En het meest frustrerende van alles nog is, dat ik niemand vind die mij een behoorlijk advies kan geven. We betaalden al 70 dollar voor telefonisch taxadvies en het eindigde met ik die uitleg gaf aan de mevrouw aan de andere kant van de lijn over Amerikaanse taxen.

Countdown: we’re going to Disneyworld!!!

“You must go and visit Disneyworld with the kids,” zei onze interviewer in Brussel toen we daar stonden te wachten op onze goedkeuring om te mogen vertrekken bijna vijf maanden geleden. “That’s definitely on our to-do list,” antwoordden we. En aangezien we niet weten hoe lang we hier zullen zijn, hebben we beslist er maar geen gras over te laten groeien. Binnen een kleine drie weken vliegen we naar Florida! Disneyworld, here we come!

bron: www.frontlinefloridarealty.com

To beugel or not to beugel?

Voor ik begin aan mijn verhaal, heel eventjes deze korte dienstmededeling…

  • misschien hebben alle “nieuwe” lezers van mijn blog, toen ze hier op ontdekkingstocht gingen, ook eventjes mijn over-pagina bekeken en gelezen en heel misschien hebben ze dan gedacht: dat klopt toch niet? Ik kan ze geen ongelijk geven. Ik was me al langer bewust van het feit dat mijn over-pagina dringend aan een update toe was en dat is er dan nu eindelijk van gekomen. ’t Is maar dat je ’t weet. Feel free om het te lezen of om het niet te lezen. 
  • tussen haakjes: mijn onderschrift wordt ook nog aangepast (je weet wel “over gewoon mama zijn”) maar ik ben er nog eventjes over aan het nadenken. Zo’n catchy zin bedenken die deze blog samenvat, dat is nog niet zo simpel als het lijkt.
  • en dan de laatste van mijn dienstmededelingen. Deze blog bestaat al langer dan toen we aan ons expat-avontuur begonnen en ik gebruik hem dus nog voor zoveel meer andere verhalen dan alleen ons buitenland-avontuur. En ook al is dat de laatste maanden natuurlijk “het onderwerp” van de meeste van mijn berichten geweest, dit bericht is eventjes iets anders. Terug naar mijn oude zelf. Dit bericht is eventjes terug naar mijn blog gebruiken als mijn uitlaatklep. Again: feel free om het te lezen of om het niet te lezen.

Mijn tanden zijn al heel lang een issue voor mij. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, ik heb wat ze noemen een diepe beet (ze hebben daar blijkbaar geen mooi woord voor). Als je wil weten wat dat precies is, kun je dat hier bekijken maar het komt er eigenlijk op neer dat ik met mijn onderste rij tanden in mijn gehemelte bovenaan bijt. En dat is uiteraard de bedoeling niet. Helaas vond de tandarts die ik in mijn jeugd bezocht het niet echt nodig om daarvoor een beugel te dragen. En als tiener ga je uiteraard niet in discussie en denk je alleen maar: yes, ik heb geen beugel nodig.

Maar het ouder worden zorgde er wel voor dat ik me meer en meer zelfbewust werd van mijn verkeerde beet en dat ik me er ook aan ging storen. Zo hield (en hou) ik mijn glimlach altijd wel wat in als er foto’s worden genomen. Een tiental jaar geleden besloot ik de koe bij de horens te vatten en bezocht ik een orthodontist. Die verwees me door naar een kaakchirurg, die me vertelde dat ik om mijn beet te corrigeren een kaakoperatie zou nodig hebben. Kaak breken dus, herplaatsen en weer aan elkaar vijzen. Letterlijk. Het idee alleen al bezorgd(e) me kippenvel en ik dacht laat het dan maar zo.

Anderhalf jaar geleden besloten mijn onderste rij tanden dan dat het eens tijd werd voor wat anders. Zoals blijkbaar veel voorkomt op “latere” leeftijd begon één van mijn tanden naar voren te schuiven. En dat stoorde mij grandious. Want het was uiteraard één van de voorste twee snijtanden die helemaal naar voren begon te leunen. Op een bepaald moment kon ik niet meer normaal met andere mensen communiceren zonder te denken (zouden ze nu naar dát tandje aan het kijken zijn?). Mijn man verklaarde me voor gek en waarschijnlijk had hij ook wel gelijk. Waarschijnlijk ben ik degene die me het meeste stoort aan het naar-voren-leunende-tandje.

Maar goed. Dat ene tandje zorgde er dus voor dat ik opnieuw bij een orthodontist ten rade ging. Een andere dan die van tien jaar geleden. Dat was december 2016. Die orthodontist zat met een gigantische wachtrij maar zei dat hij me wel kon helpen. In april 2017 mocht ik gaan voor foto’s en in juli 2017 kreeg ik het behandelingsplan voorgeschoteld. Hij kon mijn beet corrigeren (door twee van mijn bovenste kiezen weg te nemen) en kon er uiteraard voor zorgen dat het onderste tandje terug mooi in de rij ging staan. Een kaakoperatie was altijd een optie maar niet verplicht, volgens hem. Afin. Ik had nog wat tijd om erover na te denken want zijn wachtrij zorgde ervoor dat ik mijn behandeling bij hem pas zou kunnen starten in april 2018.

En ondertussen zitten we dus hier. Aangezien ik mijn gedachten er dus had op gezet dat het een beetje nu of nooit was met mijn tanden, ging ik al vrij snel nadat we verhuisd waren op zoek naar een goede orthodontist hier. Ondertussen kreeg ik er nog eens een gratis second opinion bovenop (wat in het geval van de eeuwige twijfelaar die ik ben – toch wat die tanden betreft) mooi was meegenomen.

De othodontist hier in Midland kwam met exact hetzelfde behandelingsplan op de proppen als de laatste die ik bezocht in België. Dat stelde me grotendeels gerust- maar toch ook weer niet helemaal… En dus ging ik naar nog een derde. Same thing. Om helemaal zeker te zijn, vroeg ik dan nog eens de mening van de gewone tandarts. De hoofdreden van mijn eeuwige getwijfel is nog steeds de conclusie van orthodontist nummer 1 van 10 jaar terug. Dat het niet kon zonder operatie. Dat blijft maar door mijn hoofd spoken.

Maar zoals je in mijn vorige post kon lezen, heb ik dus besloten mijn kansen er toch maar op te wagen. Het is dat of me de rest van mijn leven afvragen: had ik toch maar beter… En me ergeren aan mijn gebit natuurlijk. En er is dan ook nog het feit dat een verkeerde beet kan leiden tot kaakproblemen op latere leeftijd.

Het eerste stuk van de behandeling heb ik ondertussen achter de rug. No way back now. Twee van mijn bovenste kiezen zijn getrokken. Als je ooit van plan bent zoiets te laten doen, of móet laten doen… Sla dan even het volgende stuk over… Maar voor mij was de ervaring absolute horror. Het deed geen pijn en het was behoorlijk snel voorbij. En de tandarts was gelukkig heel erg meevoelend maar toch… Ik heb nog net geen paniekaanval gekregen daar op die stoel. Ondertussen zijn we twee dagen verder en ik moet écht wennen aan het gevoel in mijn mond met die twee tanden minder. Ik heb gelukkig amper pijn gehad maar ik heb nog steeds moeite met spreken- en daar maak ik me toch alweer lichtjes zorgen over aangezien ik daar amper iets over terug vind op dokter Google.

Volgende week is het dan tijd voor het echt werk. Dé beugel. Een verschil met België is dat ik hier kon kiezen voor Invisalign, call it “de onzichtbare beugel”. Ik had er nog nooit iets van gehoord of gezien maar de orthodontist hier werkt er al sedert het jaar 2000 mee. Ik dacht dan dat het misschien iets Amerikaans was maar dan ontdekte ik, via een steungroep, dat mensen over de hele wereld Invisalign dragen. Ja, ook in België.

Tags: , ,

Resume.

Ter verduidelijking… De titel verwijst naar de knop, niet de vertaling voor CV.

Deze ochtend, toen ik mij stond te douchen, kwam er een huilerig en paniekerig jongentje de badkamer binnengelopen. “Mama?! Ik moet toch niet naar school vandaag?!”

We zijn 2 januari 2018 en alles begint weer opnieuw. De afgelopen 10 dagen waren dagen van pauze en rust. Onze kerst en nieuwjaarsperiode zag er vanzelfsprekend anders uit dan normaal maar we hebben erg hard genoten. Van het samenzijn. Van de periode van rust na toch wel een aantal hectische maanden.

Wandelen bij -15 graden Celcius… Yes, we can!

Er was tijd voor ons gezin. Er was de verjaardag van mijn man en een eerste keer de kinderen achterlaten bij een babysit. Er was tijd voor een etentje met “nieuwe” vrienden. Er was tijd voor een anderhalf uur durende trip naar een shopping mall en mijn eerste bezoek aan een Cheesecake Factory. Er was tijd voor filmnamiddagen en goed ingeduffelde wandelingen in de bittere kou (waarbij ik tot de vaststelling ben gekomen dat ijskoude temperaturen zonder wind en in de zon best wel doenbaar zijn). Er was tijd voor uitgebreide, rustige ontbijten en tripjes naar de Barnes & Noble.

Dus toen mijn zoon deze ochtend de paniek in zijn stem niet kon onderdrukken, kon ik hem perfect begrijpen. Het is weer gedaan met de pauze. Resuming everyday life.

“The Tridge”, Midland, Michigan.

Ik ben nooit een grote fan geweest van oudejaarsavond. Van aftellen naar 12 uur ’s nachts en dan enthousiast doen. Ik ga eerlijk zijn, de afgelopen paar “nieuw jaren” lag ik meestal in mijn bed tegen de klok van middernacht. Dit jaar was dat niet anders. Wat wel anders was, is dat ik deze keer wel het gevoel heb van: 2018… wat ga je mij (ons) brengen? Vieren we komende ouderjaarsavond weer in Midland? Hoe zal ons leven hier verder evolueren? Laat ik het zo zeggen: ik ben benieuwd naar 2018.

Ik kan alvast dit zeggen. 2018 zal het jaar zijn waarin ik probeer twee keer per week te gaan sporten vol te houden. 2018 zal het jaar zijn waarin we tegen de lente/ zomer hopen om toch grote stukken van Michigan eindelijk te kunnen gaan ontdekken. 2018 is het jaar waarin ik een poging tot homeschooling zal doen voor Florian. 2018 zal het jaar zijn waarin we hopelijk een beetje kunnen beginnen sparen (want met die bedoeling zijn we toch ook wel naar hier gekomen maar met alle kosten die er al geweest zijn, is er helaas nog maar te weinig van in huis gekomen). En 2018 zal het jaar zijn waarin ik eindelijk, na jaren van welles nietes, de knoop heb doorgehakt om iets aan mijn tanden te veranderen (wel, technisch gezien heb ik dat vorig jaar nog – lees: drie weken geleden, beslist). En dat laatste, daar moet ik eerlijk in zijn, daar kijk ik toch met heel gemengde gevoelens naar uit.

De beslissing van een poging te doen om mijn zoon straks te homeschoolen is er gekomen na een grondige research van alle andere opties die er hier voor Florian zijn. Elisa gaat naar een gewone public school en daar ben ik tot nu toe heel content van. Qua kosten is dat te vergelijken met het onderwijs in België. Het enige probleem is dat de startleeftijd voor de lagere school (elementary school) op vijf jaar ligt. Florian moet nog vier worden. Dat betekent dat hij pas ten vroegste in september 2019 kan starten. Voor de leeftijd van 5 jaar kun je kiezen voor een preschool. Dat is ook waar Florian momenteel naartoe gaat. Preschools zijn betalend (hier toch, ik kan niet spreken voor de volledige VS). De preschool waar Florian momenteel zit, is nog behoorlijk “goedkoop”. Momenteel gaat hij vijf voormiddagen van twee en een halve uur naar school en betalen wij daarvoor 65 dollar per week. Twee en een halve uur naar school gaan, ik vind dat eigenlijk maar “peanuts” als je in gedachten neemt dat hij in Belgie uiteraard gewone volle schooldagen ging. Tijdens mijn preschool research van de afgelopen dagen kwam ik al redelijk snel tot de conclusie dat er heel wat andere preschools zijn hier in Midland met mogelijkheden om wel een volle dag naar school te kunnen gaan (Montessori, een eerste echte STEM-preschool en zelfs een preschool van het Nature Center waarin ze echt gericht zijn op in de natuur op ontdekking gaan). Keuze te over dus… tot ik op de betreffende websites de prijzen zag… Dan was er plots toch geen keuze meer want ik betaal geen 7000 dollar per jaar voor mijn zoon zijn kleuteronderwijs. Thanks, but no thanks. Er is hier in Midland gelukkig een grote groep mensen die aan homeschooling doet, dus dat betekent dat er een groot netwerk van mensen is aan wie ik hulp en tips kan vragen. Ik weet dus wat gedaan, de komende dagen (behalve twee tanden laten trekken – maar dat verhaal, lieve mensen, is voor een andere keer).

Tags: ,

De notendop.

Ik kan op geen enkele manier, zomaar in een notendop (maar ik zal het wel proberen), beschrijven hoe erg mijn leven veranderd is op korte tijd. Ik kan op geen enkele manier beschrijven wat voor ervaring dit is. Hoe (bijna) elke dag weer iets nieuws brengt. Hoe ik (soms verschillende keren per dag en soms ook helemaal niet) denk: “wel, verdorie, we wonen in de Verenigde Staten!”. Ik ben over mijn dipje heen en ik heb nu echt het gevoel dat we aan een nieuw hoofdstuk in ons leven zijn begonnen. Het nieuwe is er van af. We zijn gesetteld in ons nieuwe huis en op een of andere manier hebben we hier onze draai en routine gevonden.

De notendop dan:

We beleven hier voor het eerst in ons leven een echte winter. De temperaturen liggen verder onder het vriespunt dan ik ooit heb meegemaakt maar ik kan het beter aan dan ik had gedacht. De pak sneeuw die hier de voorbije dagen gevallen is, is meer sneeuw dan dat ik mij kan herinneren ooit te hebben gezien (wij zijn geen wintervakantiemensen). Ik ben voor het eerst in mijn leven met een slee van een helling gegleden. En het zal niet de laatste keer geweest zijn. Als ik door mijn venster kijk, dan zie ik een postkaartfoto van Winterwonderland.

Ik ben aangesloten bij de International Women’s Club van Midland, we hebben net een eerste kerstfeestje achter de rug. Een keer per maand ga ik naar the Dutch Coffee group. De eerste contacten zijn gelegd. Voor vriendschappen is het natuurlijk nog te vroeg maar ik kan toch al van een beginnende kennissenkring spreken. Ik ging voor het eerst in mijn leven naar een cookie swap en we vierden een echte all American Thanksgiving. 

Er was turkey en stuffing en mashed potatoes en sweet potatoes, gravy (saus dus) en een green bean casserole.

Ik heb mijn goede voornemen van eens iets van sport te doen eindelijk waargemaakt (en het is nog niet eens Nieuwjaar). En, ik zal meer zeggen, ik heb iets ontdekt dat ik ook daadwerkelijk graag doe (dat is echt een primeur in mijn leven) en waarvan ik na een aantal lessen al, het verschil voel. Het heet Barre en het blijkt een nieuwe hype te zijn. Ik wist het niet vooraf. Ik nam gewoon iets dat dichtbij ons huis was en dat ik tijdens Florian’s schooluren kon doen. Het is iets van een mengeling van yoga, Pilates en ballet. Binnen een paar jaar (of misschien maanden…) zal het waarschijnlijk eens overwaaien naar België.

Nee, dat ben ik niet maar zo sta ik daar wel. Twee keer per week. (bron: www.nogojisnoglory.com/)

Vele jaren geleden hoorde ik voor het eerst over spraaktechnologie. Nu gebruik ik voor het eerst in mijn leven spraaktechnologie. Toen wij onze meubels hier een paar weken geleden kochten, kregen we Alexa cadeau. Alexa, dat is een brave. Die doet wat ik vraag. In plaats van de radio aansteken, zeg ik nu: “Alexa, play Studio Brussels”. In plaats van mijn gsm te nemen en op te zoeken hoeveel 180 graden Celsius in Fahrenheit is, vraag ik dat nu aan Alexa. Je zit waarschijnlijk te lachen met me maar wacht maar… Binnen een paar maanden heb je misschien ook je eigen Alexa.

Tags: , , ,

Die keer dat we een auto kochten.

Een auto kopen… Dat is toch wel een klein avontuur op zich, niet? Je moet een merk kiezen, een type auto die aansluit bij je behoeften. Je moet beslissen of je gaat voor een nieuwe wagen of misschien is tweedehands wel een betere keuze? Eens je dat beslist hebt, moet je nog gaan kijken hoe je dat grapje (die auto dus) gaat financieren. Leasen, een lening nemen of gewoon in een keer betalen? Dan komt de dag dat je naar de garage gaat, of beter, terug gaat (want waarschijnlijk ben je al eens op verkenning geweest) om de wagen die je op het oog hebt te kopen… Het is ondertussen alweer een paar jaar geleden dat we een auto kochten in België maar als ik het mij goed herinner, volgt er dan een gedoe met een roze formulier en je nummerplaat aanvragen en de verzekering inorde brengen…

Afin, toen we dus vorige week vrijdag, op Black Friday, besloten naar een dealership te gaan hier in Midland om een testrit te doen met een tweedehandswagen die ik op het oog had, begrepen we niet goed dat Eric (met wie ik had afgesproken) dit zei toen we arriveerden.

Well, can you believe what happend? I was warming up the car for you guys this morning and driving it up at front. And what do you know? A guy comes in, takes the car for a drive, bought it and drove right off with it.

Een uur ofzo later zou ik wel begrijpen waarom je in Amerika een auto kan kopen en er direct mee wegrijden.

Maar goed. Eric had natuurlijk nog een andere wagen op zijn parking lot staan die quite similar was aan degene die we dus initieel op het oog hadden. Alleen, hij had meer kilometers (of beter: miles) op zijn teller staan en hij was duurder.

Voor ik verder ga, moet ik misschien eerst even uitleggen wat voorafging aan die Black Friday bij Eric. In het contract dat mijn man kreeg aangeboden, was geen firmawagen inbegrepen. Dat wordt hier gewoon ook niet gedaan. We kregen een maand een huurwagen en moesten daarna, basically, ons plan trekken op gebied van vervoer. Aangezien je hier werkelijk nergens geraakt zonder wagen, is een wagen hebben gewoon een must. Dus toen onze eerste maand gratis huurwagen erop zat, gingen we die inruilen voor een nieuwe huurwagen. En anderhalve week geleden, toen onze tweede-huurwagen-maand erop zat, ruilden we opnieuw in. Voor een derde. Dat het zo niet verder kon (om nog maar te zwijgen over de kostprijs) is nogal vanzelfsprekend. Misschien denk je dat we beter al na die eerste maand een wagen hadden gekocht, wat theoretisch gezien inderdaad logisch zou zijn geweest maar helaas kon dat niet zomaar. Om hier een wagen te kopen heb je een Amerikaans rijbewijs nodig. Wat helaas betekent: een theoretisch en een praktisch rijexamen gaan afleggen. Ik behaalde mijn rijbewijs drie weken geleden. Mijn man vorige week. Een tweede reden dat we niet zomaar een wagen konden gaan kopen was onze credit history. Of beter: ons gebrek aan een credit history. Een credit history is gewoon wat het woord zegt dat het is: een geschiedenis van hoe goed je als persoon omgaat met je krediet. Betaal je op tijd je schulden af? Maak je niet teveel schulden? Het probleem is, dat als je geen of een slechte credit history hebt, het in de Verenigde Staten moeilijk is om grote aankopen te doen. En laat een auto kopen nu net één van de grotere aankopen zijn die we moeten doen. Maar goed. Om een lang verhaal toch wat korter te maken… Het kwam erop neer dat we eigenlijk maar twee opties hadden. Een goedkopere auto kopen en die gewoon in één keer betalen of leasen (wat ook wel tricky was omwille van die credit history maar er bestaan hier en daar wel mogelijkheden speciaal voor expats). Omdat wij nog niet met zekerheid kunnen zeggen hoe lang we hier gaan blijven, vonden we leasen geen optie (wegens de grote boetes die je moet betalen als je vroeger opzegt) dus we besloten op zoek te gaan naar een wagen die we in één keer zouden kunnen betalen.

En zo kwamen we bij Eric terecht, die onze goedkope wagen dus aan iemand anders had verkocht die ochtend en die, als goede verkoper, probeerde ons de duurdere versie te verkopen. Wij reageerden vooral met veel twijfels en eigenlijk was dat niet helemaal alsof, de wagen die hij ons probeerde te verkopen was op zich niet verkeerd maar hij was gewoon net te duur voor ons. Bij een verkoper staan twijfelen, heeft altijd als voordeel dat ze nog harder hun best gaan doen voor je. Dus toen we over ons budgetair probleem en vooral over het feit dat we geen credit history hadden, begonnen, was Eric er wel zeker van dat hij toch wel een lening zou kunnen regelen voor ons. Want mijn man werkte toch wel voor die ene grote firma hier zeker. Jaja, Eric was ervan overtuigd dat het zou lukken en dus konden wij toch een duurdere wagen kopen.

Op de parking lot van Eric stond een Jeep waarvan mijn man en ik vonden dat dat ding iets had en dus mochten we er mee rijden. Ik moet eerlijk bekennen dat wij initieel niet met het idee speelden om die Jeep ook effectief te kopen. Want echt een gezinswagen kun je dat ding nu toch niet noemen. We wilden er eigenlijk gewoon eens mee rijden… Tot we allebei tot de conclusie kwamen dat zo’n Jeep best een aangename wagen is om mee te rijden. Florian was in zijn nopjes in de Monster Truck (zijn eigen woorden) en ook Elisa had er niks op tegen. Dus maakte Eric zijn prijs en deed er nog $400 vanaf toen we ernaar vroegen. Toch twijfelden we nog. Weer niet echt alsof. We twijfelden echt. Want hoe leuk de wagen ook was om mee te rijden en ook al konden we hem afbetalen, we vonden hem gewoon net dat tikkeltje te duur.

Maar natuurlijk had Eric nog wel wagens in zijn toverhoed zitten en toen toonde hij ons the Blue Jeep.

De blue Jeep was een paar jaartjes ouder dan de eerste waarmee we gereden hadden maar hij had minder miles en was goedkoper. Toen Eric besloot dat het toch wel Black Friday was vandaag en er nog eens $1000 vanaf deed, was the deal closed.

En Eric zei: “you can drive the car home and come back at 2pm, we will arrange everything with the bank by then”.

“En de insurance dan”, vroegen wij?

“You can arrange that on Monday,” zei Eric, “you can just use our number plates over the weekend, I’ll make sure you have your own plates by Monday.”

Zo doen ze dat hier dus. Een auto kopen en er onmiddellijk mee wegrijden. 

Nog altijd niet goed begrijpend dat wij gewoon met die auto, waarvoor we nog geen enkele dollar hadden betaald, mochten wegrijden, reden we dus naar huis. Brave burgers als we zijn, keerden we uiteraard terug by 2pm, met onze voorschotcheque. Eric had gelijk, de lening met de bank was ondertussen geregeld en het enige wat ons nog te doen stond, was paperassen ondertekenen. Eric bracht ons tot bij de bureau van de paperassen-kerel.

Ik denk dat ik nog een blogbericht apart zou kunnen schrijven over die drie kwartier dat we bij die kerel doorbrachten. Ik zei achteraf tegen mijn man dat ik het had willen filmen want het kon gewoon niet meer Amerikaanser worden dan op dat moment in die bureau. Ik dacht dat ik bij Eric al veel had gezien maar ik was verkeerd. Zo stelde hij een onderhoudsverzekering voor, die we konden bijkopen, voor een periode van vijf jaar en die hield in dat we dus nooit onderhoud zouden moeten betalen. Aangezien vijf jaar ons nogal lang leek (toch in onze situatie) wezen we zijn voorstel af. Hij snapte het niet. Want die verzekering nemen was voor hem “basically a no-brainer” want je deed hoe dan ook winst. Hij verliet zijn bureau, kwam terug en plots was diezelfde verzekering $400 goedkoper geworden. Even later, toen hij ons al zijn extra verzekeringen had verkocht (twee maar, ik ben aan het overdrijven) en alle paperassen waren afgehandeld, nam hij een kauwgum uit zijn bureau, leunde helemaal achterover in zijn bureaustoel, kruiste zijn handen over zijn buik en deed hij aan nog wat Amerikaanse chit-chat. Ik had er een foto van willen nemen. Echt waar.

Ondertussen rijden we een week rond met onze Jeep Wrangler en hebben we ontdekt dat er een geheime codetaal bestaat tussen alle Jeep Wrangler- eigenaars. Je bent namelijk verplicht je hand op te steken als je een zuster-wagen tegenkomt. En zo komt het dus, dat ik al een week lang flink Jeep Wranglers begroet (en dat zijn er toch wel een aantal per dag).

We zijn zó Amerikaans in onze wagen.

Tags: ,

A child again.

We zijn ondertussen bijna drie maanden geleden in ons expat-avontuur gestapt. Als ik terugkijk op die maanden dan kan ik amper geloven wat we op die tijd allemaal verwezenlijkt hebben. Van de goedkeuring krijgen in de Brusselse ambassade om naar hier te mogen emigreren tot hier effectief zijn. Hier een huis hebben. Een nieuw leven opbouwen.

Mijn leven is in heel veel opzichten op korte tijd veel veranderd. Wat logisch is en te voorzien was, uiteraard, als je aan zo’n avontuur begint. Na de hectische voorbije maanden zijn we nu op een soort van rustpunt gekomen. Alhoewel een rustpunt misschien wat te optimistisch is uitgedrukt. We hebben nog een aantal zaken niet op orde, maar goed, net zoals de rest komen die ook wel inorde. Medische zaken, tax-gerelateerde dingen en ja, zelfs een auto kopen… Alles is hier anders en vraagt wat tijd en uitpluiswerk maar zoals ik al zei, langzaam maar zeker komen we er wel.

Maar afin, dat kleine rustpuntje dat we hebben, zorgde ervoor dat ik vorige week toch in een dipje belandde. Ik had er toen een blogbericht over geschreven dat ik daarna, in plaats van het te publiceren, resoluut de computervuilnisbak heb ingekieperd. Niet meer zo anoniem bloggen als vroeger heeft toch wel zijn nadelen. Ik denk meer na nu. Over wat ik schrijf en hoe ik het ga schrijven. Over hoe ik wil dat het overkomt. Want nu weet ik natuurlijk wie er allemaal meeleest… En het laatste wat ik vorige week wou, is dat mensen het idee zouden krijgen dat ik hier met een depressie te kampen heb/had. Of dat ik hier ongelukkig ben. Want ik heb er nog steeds geen seconde spijt van gehad dat we in dit avontuur gestapt zijn.

Het is moeilijk te zeggen waarom ik me voelde zoals ik me voelde. Het was een wirwar van een plots negatief denken. Een soort van eerste cultuurshock. Me ergeren aan alles dat hier anders is. Ik vond dat ik hier niet paste. Dat ik een sticker op mijn hoofd had “ik ben niet van hier”. Ik voel(de) me een soort van puber, die nog aan het leven moet beginnen en uitzoeken waar ik naartoe wil. Ik voel(de) me geïsoleerd want na de eerste weken van een stortvloed aan berichten van “hoe gaat het?” en “hoe stellen jullie het daar?”, werd het plots stiller aan de andere kant van de oceaan. En dat is volkomen begrijpelijk, begrijp me niet verkeerd. Ik had het gevoel dat iedereen gewoon verder ging met leven, inclusief mijn man en kinderen, en dat ik de enige was bij wie het leven plots gewoon leek stil te staan.

Het gaat ondertussen alweer een stukje beter. Het ergste dipje is gepasseerd en ik probeer mijn nieuwe leven in handen te pakken. Ik heb me erbij neergelegd dat ik voorlopig ergens tussen mijn oude en mijn nieuwe leven zit.

“It’s as if you are a child again”, las ik ergens op een expat blog en dat is ook echt zo.

 

Tags: ,

Over vanalles en nog wat #1

We hebben een huis!

Sedert dinsdag wonen we opnieuw in een huis! Hoe praktisch en bemeubeld en alles-wat-we-nodig-hadden ons tijdelijk appartement ook was, geef mij toch maar een huis. De kinderen hebben hier alle ruimte die ze nodig hebben en ook wij hebben meer een thuis-gevoel hier.

Er volgt (binnenkort of minder binnenkort) nog een uitgebreid fotoverslag maar ik wacht nog op de levering van onze spullen uit België want sommige ruimtes zijn momenteel nog zo leeg dat er qua fotogeniekheid (dat is waarschijnlijk geen echt woord…) niet veel aan is.

Op de twee dagen die we hier nu officieel wonen heb ik trouwens al beslist om, als we terugkeren, het huis en de tuin gewoon mee te nemen. Oordeel zelf maar:

Zicht vanaf onze voordeur.

Onze tuin.

Onze nieuwe thuis.

Pokkeduur vs spotgoedkoop

Van sommige dingen hier word ik nog elke dag omvergeblazen van de prijs. Dit is het land van de coupons en de koopjes, for sure maar een lekker brood kost hier wel minstens 6 dollar. En dan is het nog niet eens zo lekker als een simpel brood van bij ons. Voor een croissant of chocoladekoek betaal je meer dan 2 dollar. Per stuk, ja! Een pot Nutella van 1kg kost 8 dollar en eergisteren maakte ik stoofvlees met een Belgische dubbele trippel (zo’n klein flesje) waarvoor ik 9 dollar moest betalen.

Maar als ik naar de supermarkt ga, voor mijn dagdagelijkse inkopen zoals melk en boter en ge weet wel dan kan ik, met een beetje geluk, vele dollars besparen. Want ik heb de indruk dat, als ze hier dingen in promotie zetten, ze dat dan ook meteen goed doen. Zo kocht ik dinsdag grote flessen melk van bijna 2l voor 99 cent ipv 1,99 dollar. Eén volledige dollar korting dus, het klinkt misschien banaal maar ik vond dat toch indrukwekkend, ik denk niet dat je dit soort kortingen krijgt bij de Colruyt.

En van koopjes gesproken, mijn favoriete winkel, die er met kop en schouders bovenuit steekt is Marshalls. Je vindt er zo goed als alles, van kledij tot schoenen tot meubels tot decoratie… Aan onvoorstelbare lage prijzen. En nee, je koopt geen brol. Je koopt ėchte merken aan geen geld. Aangezien we in onze nieuwe thuis niks hadden, ben ik, behalve de meubels dan, zo goed als alles bij Marshalls gaan kopen.   Handdoeken, badkamermatjes, een tafellaken, een lamp, kommen, glazen en zo kan ik nog even verder gaan… Je kunt de winkel een beetje vergelijken met een soort van overstock. Maar dan een goeie overstock. Laatst zag ik zelfs dat ze de shampoo die ik in België bij mijn kapper voor 22 euro kocht daar ook verkopen voor amper 6 dollar. Voor onze lamp betaalde ik 25 dollar, originele prijs: 80 dollar.

Dit noem ik nog eens een commercial waarin ze niet overdrijven…

Voorzichtig zijn!!!

Ze hebben het hier nogal voor voorzichtig zijn. Ik heb niks tegen voorzichtig zijn maar als het té is, dan is het gewoon irritant. Bij ons zeg je in de supermarkt pas excuseer wanneer ge met uw kar helemaal niet meer door kan omdat een tegenligger de weg blokkeert met zijn kar. Hier zeggen ze al excuse me terwijl ze nog drie meter van je verwijderd zijn en eigenlijk ook nog alle ruimte hebben om gewoon naast je te passeren. Als je voor een rek staat en je bent daar op je gemak je keuze aan het maken dan kan het gebeuren dat je opgeschrikt wordt door iemand die behind you zegt. In het begin dacht ik: oei, er is iets aan de hand maar dat is helemaal het geval niet, ze bedoelen gewoon dat ze achter je aan het passeren zijn of gaan passeren. Ik snap het niet. Het is storend en totaal overbodig.

De schoolbus dan. Die stopt regelmatig aan huizen waar ze een kind moeten ophalen of afzetten (nogal logisch) maar dan… Die schoolbussen hier hebben een soort uitklapbaar stopbord. Gisteren stond ik achter zo’n gele bus, stopbord uitgeklapt. Ik stop dus. Het kind stapt uit. Rechts. En woont in het huis, rechts, waar de bus gestopt is, ik zie mama al uit haar voordeur komen om de kleine met open armen te ontvangen. Maar nu komt de clue… De tegenliggers stopten ook voor de bus. De hele situatie was zo grappig dat ik er een foto van nam, eigenlijk net te laat want het stopbord was net terug toegeklapt. Als je weet dat “de gevaarlijke situatie” – kind stapt uit bus en woont rechts – is, dan snap je misschien ook waarom ik totaal niet mee was waarom de tegenliggers ook stopten…

Ik dacht nog dat de betreffende tegenligger gewoon een overdreven voorzichtige chauffeur was. Tot deze ochtend. Ik bevond mezelf in een gelijkaardige situatie maar dit keer was ik de tegenligger. Ik besloot niet onnozel te doen en reed gewoon, aan 20 mijl per uur, door. Tot de chauffeur (die achter de bus tot stilstand was gekomen) naar mij begon te toeteren en haar vuist opstak. Ik heb nochtans mijn theorie geleerd en daar stond alleen een if you drive behind a schoolbus and the stopsign is on- situatie beschreven…

Het lijkt mij nogal tegenstrijdig en eigenlijk ook een beetje hypocriet, die overdreven voorzichtigheid, in een land waar je gewoon met een wapen op zak mag lopen.

Recycleren is goed voor de natuur.

Behalve hier. Hier smijt je gewoon alles in je vuilnisbak. Of als je het niet meer nodig hebt, dan kun je het ook gewoon aan de graskant naast de weg zetten. Het steekt niet zo nauw.

Voor het geval dat je het je afvraagt, dat wit ding op de foto is een toilet.

Tags: ,

Load more