Het is ondertussen bijna exact 1 jaar geleden dat we voet aan wal zetten in Detroit. 1 jaar! Ik kan het haast zelf niet geloven. Vooral de afgelopen maanden zijn op een of andere manier in een razendsnel tempo voorbijgevlogen. Ik denk dat dit vooral te maken had met het feit dat het zomer was en dat we zoveel gedaan en gezien hebben! Want dit keer zie ik enorm op tegen de winter moet ik eerlijk bekennen. Vorig jaar was die aankomende winter nog spannend… We wisten dat we sneeuw zouden zien, veel sneeuw. En dat het koud zou worden, bitterkoud. En dat was toen allemaal nog spannend en nieuw aangezien de laatste jaren de Belgische winters meer op een aaneenschakeling van onophoudend herfstweer leken. Dit jaar weet ik waaraan ik me kan verwachten. Ik weet dat de eerste sneeuw leuk is. Dat we mooie sneeuwwandelingen zullen maken en genieten van het sneeuwlandschap. Maar ik weet ook dat ik het na ongeveer twee maanden allemaal wel gezien zal hebben en alweer naar de lente zal verlangen. Dat de lente hier eindeloos op zich laat wachten, is geen voordeel. Maar goed. Ik wanhoop nog niet. Eerst nog de herfst. De herfst en ik, wij komen (meestal) wel overeen. Hier in Amerika toch. We zijn van plan om de piekmomenten van de coloring of the leaves dit jaar eens heel deftig mee te pikken en te gaan roadtrippen Up North.

Petoskey, Michigan (Up North)

1 jaar. Waar we toen stonden en waar we nu staan, dat valt bijna niet met elkaar te vergelijken. De dingen die we toen nog moesten uitvissen en regelen… Ik zal niet beweren dat het allemaal met vallen en opstaan is verlopen want achteraf gezien denk ik dat we niet mogen klagen over de vlotheid waarmee heel de verhuis en de eerste maanden hier uiteindelijk gepaard ging. Zelfs als we morgen (wat niet het geval is) een vlucht naar België terug zouden nemen, het afgelopen jaar is voor ieder van ons absoluut een verrijking geweest. Op zoveel gebieden.

Petoskey State Park.

Amerika. Dat is een Westers land en toch sta ik nog heel regelmatig versteld van hoe anders het hier toch wel is. Hoe anders de mensen zijn. Ik heb het al een aantal keer geschreven maar ik ben zo geschrokken van hoe religieus ze hier nog zijn. Dat is een schok waar ik nog altijd niet over ben. God bless America, ze menen het hier echt. Mijn zoon gaat naar een preschool verbonden aan een kerk en zijn juf ondertekent haar e-mails met “His faithful servant”. Enough said.

Afstanden. Die zijn voor ons ondertussen zo relatief geworden. We zijn geëvolueerd van “goh, pfff, Detroit, dat is twee uur rijden” naar “moesten we nu eens terugvliegen (van onze afgelopen zomervakantie in Florida) via Chicago, dan kunnen we daar nog een dagje spenderen en dan is het maar een kleine vijf uur terugrijden naar Midland?”. Vijf uur rijden, jong, wat is dat nu? Peanuts, I tell ya.

Mensen leren kennen. Dat vraagt wat tijd en dat vraagt om uit je schulp te komen. Maar eens je zover bent, dan is de snelheid waarmee je nieuwe ontmoetingen en vriendschappen aangaat, als een sneeuwbaleffect. Al die verschillende nationaliteiten en verhalen. Ik vind dat uiterst interessant. Had je mij een jaar geleden verteld dat ik vriendschappen zou sluiten met Russen en Colombianen, ik had het nooit geloofd.

De dingen die je moet missen, daar vind je een oplossing voor. Dat het aanbod aan hippe restaurants in de buurt eerder beperkt is, daar hebben we ons bij neergelegd. We compenseren dat gemis als we op reis zijn of aan het roadtrippen. Zo heb ik mijn gemis aan deftige croissants ruimschoots gecompenseerd in Miami, waar ze gek genoeg, bijna een overaanbod aan French pastries hadden. Mijn brood, dat bak ik ondertussen dagelijks zelf. Ik ben gewapend met een goedkope broodmachine om al het kneed- en rijswerk voor me te doen en ik bak af in de oven. Nog een beetje en ik kan concureren met de warme bakker.

Volgende week gaan we, met onze (nog enige – hier toch) Belgische vrienden, het nummer 1 restaurant van Midland uitproberen. Onder het motto samen sterk. Het moet toch de nummer 1 zijn voor een reden, niet? Voor het interieur zal het alvast niet zijn, vermoed ik.

Mmhmm. Tientallen keren per dag hoor je dat hier. In al zijn vormen en betekenissen. We hebben het mmhmm-alfabet na een jaar al bijna volledig onder de knie. Als je het ook wil leren, hier is een goed filmpje to start with. Mmhmm? (Eerlijk? Nee, we gebruiken het niet, het is simply annoying).

Een tijdje geleden las ik met heel veel gevoel van herkenning Liese’s post over Amerika. Ik volg Liese’s blog al een hele tijd en lees graag haar schrijfsels over (meestal) heel alledaagse dingen. In maart maakte zij een tiendaagse reis naar New York en daaruit vloeide natuurlijk een blogbericht over de kleine en grote verschillen tussen de VS en ons landje.

Voor mij was het best gek eigenlijk om dat bericht te lezen. Zoals ik al zei, er was dat gevoel van herkenning in wat ze schreef maar ook het besef van het feit dat ik bij heel veel van die verschillen al vergeten ben dat er inderdaad een verschil is. 

Om maar een paar dingen op te noemen:

1. De deurknoppen, de doucheknoppen en de toiletten zijn anders. Juist ja, dat was ik vergeten…
   
2. De doggybag die je krijgt op restaurant om je restjes mee naar huis in te nemen. Uhuh. 
3. Alles moet convenient zijn…
   Heel veel supermarkten zijn 24u op 24u open. Als je met andere woorden, midden in de nacht niet kunt slapen, dan heb je altijd de optie om je inkopen te gaan doen. Of zoals Liese al zei, als je geld uit de muur wil halen, hoef je meestal niet uit je auto te stappen. Bij ons is er Collect&go, hier is er de service “shipt“, hetzelfde als Collect&go maar je boodschappen worden nog eens aan je voordeur afgezet ook. 
4. De creditcard is koning.
   Daar kan ik een blogbericht apart aan wijden. Aan het waarom en hoe en wat. Ik heb het eerder al eens kort vermeld maar in de VS word je beoordeeld op hoe “kredietwaardig” je bent. Elke persoon heeft een score, die je uiteraard zelf opbouwt. Als je een slechte score hebt, dan ben je gezien. Dan krijg je geen lening. Of een lening aan een torenhoog percentage. En de truc is: hoe meer kredietkaarten je hebt en hoe vaker je ze gebruikt, hoe sneller je kredietscore omhoog gaat. Dus: je.kan.gewoon.niet.anders. 

En toch. Bijna dagelijks bots ik nog op verschillen waar ik wel nog steeds over nadenk of verschillen die ik niet begrijp (en waarschijnlijk nooit ga begrijpen omdat ik Europees ben opgevoed).

1. De hoeveelheid plastiek 
   Als je in Belgie naar de supermarkt gaat, moet je er verdorie voor zorgen dat je je eigen zakken meehebt (of je plooibox). Hier niet (tenzij je naar de Aldi gaat want die doen Europees in Amerika). Hier krijg je je boodschappen mee in duizend-en-een zakken. Hoe meer hoe liever, lijkt het soms. Zelfs een pak van drie keukenrollen bijvoorbeeld, stoppen ze apart in een plastiek draagzak. Ik betrap mezelf erop dat ik veel “oh no, I don’t want a bag for that” zeg. En ik probeer zoveel mogelijk mijn eigen herbruikbare zakken mee te nemen, dat ook. Want elke keer als ik het toch vergeten ben, dan erger ik me blauw aan al die verspilling. Maar als ik het vergeten ben, dan is het convenient. Dat wel.
2. “You know: in America people wear fresh clothes every day.” 
   “Mama? Weet je wat Kat vandaag tegen me zei?” Het bovenstaande zinnetje, zo bleek. Mijn eerste reactie was: “doen ze hier graag was misschien?” en ik dacht er eigenlijk niet veel verder bij na. Tot ik plots toch terugdacht aan een voorval in Florian’s school van een paar maanden terug. Ik zette hem ’s ochtends af en een jongentje de opmerking maakte : “you wore that shirt yesterday!” tegen mijn zoon. Toen dacht ik gewoon: wat een onbeleefd kereltje, zeg! Maar nu ik dus de twee voorvallen in mijn hoofd gecombineerd had, begon er toch een klein belletje te rinkelen… Zou het?
   Ja dus. Ik deed navraag bij kennissen, ook Europeanen, die hier al langer wonen dan wij. Elke dag verse kleren, it is. Ik weet nog niet goed wat ik daarmee aan moet. Ik heb nu al zoveel was en strijk. Laat staan dat iedereen in huis hier elke dag een volledig nieuw outfit aantrekt! En je kledij is toch niet vuil na een draagdag? Tenzij je iets morst of het buiten snikheet is en je je te pletter zweet. Echt convenient vind ik dat toch niet.
3. Het gras is altijd groener in de VS. Letterlijk.
   Iedereen heeft hier een sprinkler-system, ingesteld op bepaalde tijdstippen en dagen (zo niet: dagelijks) en het mag dan nog heel de nacht geregend hebben, als ik ’s ochtends mijn kinderen naar school breng, dan zijn de sprinklers volop water aan het sproeien. Kwestie dat het gras groen blijft. En de bloemetjes toch wel genoeg water hebben zeker. Waterverspilling, dat kennen ze hier niet.
4. Hoe groot en wijds en uitgestrekt hier alles is. 
   De auto’s, de verpakkingen, de straten, de parkeerplaatsen… En de natuur. Mijlen en mijlen puur natuur. Nu de winter hier eindelijk ruimte heeft gemaakt voor de zomer, beseffen we pas hoe schoon het hier wel is (en wat we in Belgie keihard moeten missen). 

Mr Squirrel

Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik dacht dat eekhoorns een winterslaap hielden. Niet dus. Ik zie die beesten hier ganse dagen door mijn Amerikaanse tuin wippen, ploeteren in sneeuw van 20cm en het eten stelen dat we voor de vogels buiten hangen. Tot zover mijn illusie dat ik die beesten niet meer zou zien tot het weer lente wordt…

Ik ben een dief, een leugenaar, een bedrieger en ja, zelfs een moordenaar!

Ik weet nog dat ik als kind in de lagere school elke week een half uur godsdienst kreeg van meneer pastoor. We moesten dan rechtstaan, als meneer pastoor de klas binnenkwam. Maar wat meneer pastoor allemaal te vertellen had, dat weet ik eerlijk gezegd niet meer. Toen ik jaren later zelf les gaf in de lagere school, was ik verbaasd hoe zeer de godsdienstlessen veranderd waren. Natuurlijk werden er nog verhalen verteld over Jezus en zijn gekke avonturen maar het was niet meer enkel dat. Toen wij bijna acht jaar geleden beslisten onze dochter niet te laten dopen, maakte ik mij nog zorgen over hoe ze zich zou voelen, eens ze in het eerste leerjaar zou zitten en iedereen van haar klas zijn of haar Eerste Communie zou gaan doen behalve zij. Vorig schooljaar, toen het eindelijk zover was, bleek mijn zorg van zoveel jaren terug nergens voor nodig. De helft van de klas deed een Eerste Communie en de andere helft deed gewoon een lentefeest. En dat was dat.

Om maar te zeggen: de katholieke kerk en het geloof is bij ons toch niet meer wat het geweest is.

Hier heb ik soms het gevoel dat ik jaren terug in het verleden gebombardeerd ben. De kerk en het geloof zijn hier zo sterk aanwezig dat je er bij momenten ongemakkelijk van wordt.

Als ik Elisa en Florian naar hun scholen breng (dat is een 10 minuut durende rit) dan denk ik dat ik, zonder overdrijven, een twintigtal kerken passeer (en waarschijnlijk zijn het er nog meer). Ik heb geen idee hoeveel kerken er hier zijn maar het zijn er véél. Heel veel. Je kunt de lijst hier bekijken. Er is een Christian Church en een Church of God. Er is een Reformed Church en een Methodist Church. Er is een Bible Baptist Church en een Trinity Lutheran Church. Ik heb geen idee wat het verschil is tussen al die kerken en ik heb ook de courage niet om het uit te zoeken. Ik weet gewoon dat je hier een beetje een outcast bent als je niet naar één of andere kerk gaat. In 9 op de 10 gesprekken die ik hier met Amerikanen voer, komt het woord church toch minstens één keer aan bod. Zoals ik al zei: het is om ongemakkelijk van te worden.

En oh ja, als je ook eens wil testen of je toevallig een moordenaar bent; ik kreeg vorig weekend dit kaartje in mijn handen geduwd en ik ben toch niet zo goed bezig, moet ik eerlijk bekennen.

Elisa en haar public school

Voor we naar hier verhuisden, was ik nogal sceptisch tegenover het Amerikaanse schoolsysteem. Ik had ook geen idee wat ik ervan moest verwachten. Ook bij mijn dochter haar eerste schooldag hier had ik niet direct een wauw-gevoel. Ik wist alleen dat de public schools in Midland een goede score krijgen tegenover bijvoorbeeld scholen in de omringende steden hier. Het was in het begin dus gewoon een kwestie van wat vertrouwen te hebben in de school en haar goede score. Ik heb ondertussen ontdekt dat het grote verschil tussen de scholen te maken heeft met het feit dat schooldistricten hier gewoon hun eigen curriculum kunnen opstellen (waarschijnlijk zijn er wel een aantal richtlijnen maar zijn die heel algemeen). Als een schooldistrict dus beslist dat er in het tweede leerjaar bijvoorbeeld geen maal- en deeltafels aangebracht worden, dan doen ze maar.

Ik ben blij dat ik kan zeggen dat de school van Elisa ondertussen mijn vertrouwen heeft gewonnen. Ik ben zelf een juf, dus ik weet wat Elisa op dit moment zou leren in het tweede leerjaar als we gewoon in België waren gebleven en ze zit op datzelfde schema en hinkt op bepaalde vlakken zelfs een beetje voorop. Ik weet ook dat ze hier heel veel moet schrijven en elke week minstens twee keer begrijpend lezen moet oefenen. Als er één iets is dat waarschijnlijk zo goed als elke onderwijzer(es) in Vlaanderen zal bevestigen, is dat er tegenwoordig bij ons te weinig aandacht aan schrijven en begrijpend lezen wordt gegeven.

American Taxes

Ik ben mij tegenwoordig heel erg aan het verdiepen in Amerikaanse taxen. Ook al zit ik hier ganser dagen over ons expat leven te schrijven, in principe zijn wij geen echte expats (het bekt gewoon makkelijker en iedereen weet direct waarover ik het heb). Een echte expat werkt in het buitenland maar blijft gewoon in dienst bij het bedrijf in het land van oorsprong. Dat is bij ons niet zo. Mijn man werd in dienst genomen door de Amerikaanse entiteit van de firma waarvoor hij werkte en wordt dus ook gewoon in dollars op een Amerikaanse rekening betaald. Met als gevolg dat we nu dus uiteraard onder het Amerikaanse tax systeem vallen. Dat is zeker geen nadeel want we weten helaas allemaal hoeveel er in België van ons loon afgaat… Afin. Het had moeten simpel zijn, onze tax invullen hier in Amerika. We bezitten hier geen huis. Ik werk niet. We hebben één inkomen van mijn man en dat is het eigenlijk. Simpel dus. Ware het niet dat ze er hier in Amerika niet beter op gevonden hebben dan een onderscheid te maken tussen een American Resident en een Non-American Resident. Ok, dit is saai, ik weet het maar blijf even bij de les, ik kom direct bij het punt dat ik wil maken… Je wordt beschouwd als een non-resident als je minder dan 183 dagen in Amerika verbleef. Voor het tax-jaar 2017 is dat bij ons het geval. Je kunt gaan denken dat er een verschil is tussen taxen betalen als non-resident en resident (want waarom zou het onderscheid anders bestaan, right?). Juist. Het grote probleem (voor ons dan) is dat je als non-resident je tax enkel kunt indienen als individual. Met niemand ten laste dus. Aangezien mijn man de enige is die werkt, heeft hij in principe drie personen ten laste. Ik heb het berekend. Wat we zouden terugkrijgen als we onze tax-aangifte zouden kunnen invullen zoals het echt is (mijn man met drie personen ten laste dus) in vergelijking met de aangifte invullen als een individu. Dat verschil of bedrag is dus het equivalent van een schone reis, drie maanden huishuur of een kleine tweedehandswagen! Kun je je gaan inbeelden hoe gefrustreerd ik was toen ik tot die conclusie kwam. En dus ben ik mij aan het verdiepen. Want het probleem kan opgelost worden. Ik ga jullie niet vervelen met de details maar het is, op zijn minst, behoorlijk ingewikkeld. En het meest frustrerende van alles nog is, dat ik niemand vind die mij een behoorlijk advies kan geven. We betaalden al 70 dollar voor telefonisch taxadvies en het eindigde met ik die uitleg gaf aan de mevrouw aan de andere kant van de lijn over Amerikaanse taxen.

Countdown: we’re going to Disneyworld!!!

“You must go and visit Disneyworld with the kids,” zei onze interviewer in Brussel toen we daar stonden te wachten op onze goedkeuring om te mogen vertrekken bijna vijf maanden geleden. “That’s definitely on our to-do list,” antwoordden we. En aangezien we niet weten hoe lang we hier zullen zijn, hebben we beslist er maar geen gras over te laten groeien. Binnen een kleine drie weken vliegen we naar Florida! Disneyworld, here we come!

bron: www.frontlinefloridarealty.com