Op geheel professionele wijze werd deze namiddag de winnaar van de hoesjes-winactie door een onschuldige kinderhand gekozen:
Van enige medewerking om de winnaar goed zichtbaar omhoog te houden, was geen sprake… Maar het is Lien geworden! Proficiat, Lien. Je mag een mailtje van me verwachten.
Gsm-hoesjes… Het heeft mij nooit veel gezegd. Wegens “ik heb toch een handtas dus dat is niet nodig”. Tot die keer, anderhalf jaar geleden, dat ik in mijn handtas taste om mijn huissleutels uit te halen en mijn gsm besloot om samen met mijn sleutels mee uit mijn handtas te springen… En die natuurlijk op het scherm op de stoep belandde. Een duur grapje zoiets. Ik heb lang een reserve-gsm gebruikt maar voor afgelopen kerst kreeg ik dan uiteindelijk een nieuw exemplaar en nog geen twee weken later had ik er een hoesje bij gekocht! Je kent dat verhaal wel, van die ezel die zijn kop geen twee keer tegen dezelfde steen stoot…
En ik heb fantastisch nieuws! Voor de vrouwen onder jullie die ook denken dat het bezitten van een handtas voldoende is om je gsm te beschermen. Maar ook voor de mannen natuurlijk, die sowieso niet in het bezit zijn van een handtas (of dat denk ik toch). Ik mag zowaar 40 euro shoptegoed bij hoesjes-outlet weggeven!
La vie en mama’s eerste winactie dus! Wat tromgeroffel is hier wel op zijn plaats! Ben je in het bezit bent van een iPhone (en ja, zelfs een iPhone 7), Samsung Galaxy of Huawei? Of ken je iemand die zo’n toestel heeft en ben je nog op zoek naar een leuk cadeau? Dan vind je op de website van hoesjes-outlet een méér dan ruim aanbod.
Er zijn hoesjes in alle soorten, vormen en kleuren te vinden, ik zou het wel weten…
Je vindt er trouwens niet alleen hoesjes maar ook tal van andere accessoires, zoals deze armband bijvoorbeeld, voor de sportievelingen onder jullie.
Of je neemt het gewoon allemaal, want met 40 euro shoptegoed kun je wel al een beetje zotjes doen…
Wat moet je doen?
Laat gewoon in een comment hieronder weten dat je deelneemt. Ge moogt er altijd bijzetten welk hoesje of accessoire je zou kiezen maar ge moet niet! Het leven is zo al ingewikkeld genoeg! Op 29 maart maak ik de winnaar bekend! Succes!
Mijn kinders. Ik weet het niet. Als ik hen bezig zie dan lijkt het wel alsof ik de afgelopen weken op reis ben geweest en nu thuiskom en denk: “wat zijn die twee veranderd zeg!”. Maar in werkelijkheid stond ik er gewoon op te kijken.
Florian, 34 maanden.
Na de herfstvakantie mocht hij naar school, mijn zoon. Hij was niet proper en zijn woordenschat ging niet veel verder dan een tiental bestaande woorden en dan nog enkele termen die hij zelf verzonnen had. Ik hoor het mij nog zeggen tegen zijn juf: “als hij ‘kaaa’ zegt dan wil hij gewoon water en met ‘gaga’ bedoelt hij zijn zus”. We zijn vier maanden verder en mijn zoon zijn woordenschat is onvoorstelbaar uitgebreid. Ja, hij heeft nog wat schade in te halen op leeftijdsgenoten maar ik kan er zo van genieten als hij probeert te vertellen hoe zijn dag geweest is op school. Als hij in de auto plots zegt: “zijn we er al?”, dan kijken mijn man en ik elkaar aan, glimlachen en denken waar heeft hij dat zinnetje nu weer vandaan? Zijn zus is nu gewoon ‘Elisa’ of ‘zus’, als hij water wil dan wil hij ook gewoon water en geen ‘kaaa’ en laatst was hij midden in de nacht aan het roepen: “mama, mijn water is op!”. Ik kan mij inbeelden dat het voor een buitenstaander allemaal banaal klinkt maar voor de mensen dicht bij mijn zoon lijkt zijn taalevolutie wel het achtste wereldwonder. Beter dan dat kan ik het gewoon niet omschrijven.
Ook op gebied van proper worden, lijkt hij wel een wereldwonder te hebben verricht. In de herfsvakantie was ik nog wanhopige pogingen aan het doen om hem zoveel mogelijk in zijn blote poep te laten rondlopen in de hoop hem alsnog proper te krijgen voor zijn eerste schooldag. Nice try, zal Florian gedacht hebben maar ik doe wat ik doe als ik het wil. En twee weken na zijn eerste schooldag was het zover. Onze meneer ging op zijn potje alsof hij nooit iets anders had gedaan. Enkele weken later stelde ik al vast dat hij de meeste ochtenden ook met een droge pamper wakker werd. Afgelopen nacht heb ik het er dan eindelijk op gewaagd, om hem zonder zijn pamper te laten slapen en hij heeft mij niet teleurgesteld, hij bleef droog. Ik zal mijn voorraad pampers dan maar op tweedehands zwierelen, zeker?
Mijn peuterzoon, als ik eerlijk moet zijn, vond ik hem vooral vermoeiend en lastig en peuterachtig tot een paar weken terug maar zelfs in zijn gedrag is hij op een paar weken tijd enorm geëvolueerd, al durf ik dat nog maar heel voorzichtig hardop te zeggen. Waar hij vroeger, na schooltijd, als ik hem nog even meenam naar mijn klas, mijn klas overhoop haalde door vanalles uit mijn kasten te halen, vraagt hij nu: “mama, mag ik daarmee spelen?”. Ook zijn speelgoed opruimen was altijd al een ware strijd en er was een tijd dat hij thuis meer in de hoek stond dan dat hij nog iets anders deed. Op een kleine drie jaar tijd heb ik niet alleen afscheid moeten nemen van mijn baby maar ook van mijn peuter, of zo lijkt het momenteel toch.
Bron: pinterest
Heeft het te maken met het feit dat hij nu naar school gaat? Ik weet het niet. De keerzijde van heel dat naar school-gaan-verhaal is dat mijn zoon de afgelopen tijd ongeveer elke twee weken ziek geweest is en dan overdrijf ik nog niet eens. Snot, hoesten, diarree, overgeven, koorts en zelfs één of andere mysterieuze ziekte van Gibert zijn de revue gepasseerd. De theorie dat borstvoedingskindjes minder ziek zijn dan kindjes die flesvoeding krijgen, is bij mij ondertussen volledig afgeschreven. De borstvoedingsmaffia heeft ongelijk. En dat ze maar eens komen zorgen voor mijn zoon, als hij wéér eens ziek is en ik wéér eens een opvangplan moet bedenken (vergeef me de kleine ondertoon van sarcasme…).
Mijn kinders. Ze worden groot. Ik kan er niet meer onderuit. Ik ben geen baby-mama meer en amper nog een peuter-mama. Ik heb twee schoolgaande kinders. Eén in het kleuter en één al in het lager. Zij groeien en ik probeer mee te kunnen met hen. Ik geniet van deze periode in hun leven. Absoluut. Maar toch ook soms met een bepaalde tristesse. Want het gaat soms toch allemaal een beetje te snel en ik weet nog niet of ik het straks even plezant ga vinden met twee tieners in huis. Maar dat zien we dan wel weer, zeker?
Bron: Pinterest.
Als ik terugdenk aan 2016 dan heb ik nog altijd heimwee naar onze zomerreis. Denemarken is voor ons alle vier zo goed meegevallen dat we vorige week (na kort overleg en het onderzoeken van andere opties) beslisten dat onze bestemming deze zomer opnieuw Denemarken wordt. Dat zal dan de derde keer worden. Een expert kun je mij dus nog niet noemen maar ik kan best al een ruim assortiment aan tips delen.
Waarom Denemarken?
Voor de natuur. Voor de stranden. Voor de rust. Voor de leuke stadjes. Voor de ‘Danish design’. Voor de kaneelbroodjes. Uiteraard voor de kaneelbroodjes!
Wanneer reizen?
Als je, zoals wij, moet rekening houden met schoolvakanties en dus per definitie altijd tijdens de duurste periode(s) je reis moet boeken, heeft reizen naar Denemarken wel een groot voordeel. De grote vakantie daar eindigt namelijk vroeger dan die van ons (zo ongeveer rond 10 augustus) en dat heeft zo zijn invloed op de prijzen van de vakantiehuizen. Dit jaar sparen wij opnieuw ongeveer 400 euro uit door pas op na 10 augustus te vertrekken.
Hoe reizen?
Je kunt behoorlijk betaalbare vluchten boeken naar Denemarken maar het is uiteraard evengoed met de auto te doen. Afhankelijk van je eindbestemming kun je naar Denemarken reizen in een achttal uur. Als je een stukje dieper in het land wil, doe je er natuurlijk iets langer over… Ik ben van mening dat als je niet houdt van ver rijden en toch Denemarken wil ontdekken je het perfect bij die acht uur kunt houden: in Zuid-Denemarken valt genoeg te beleven.
Waar verblijven?
Het aanbod aan vakantiehuizen is absoluut ruim. Wij boekten vorig jaar onze huisjes via Novasol, ook dit jaar deden we dat opnieuw. We zijn daar content van. Het is wel een beetje zoeken tussen het aanbod natuurlijk… Sowieso gaan wij altijd op zoek naar vijf-sterren huisjes… Ook “kindvriendelijk” is een optie die je kunt aanklikken tijdens je zoektocht. Zo hadden wij vorig jaar een zandbak, een schommel en een trampoline in onze achtertuin…
Must see?
Ik vind het niet evident om zo maar eventjes een paar tips uit mijn hoed te toveren. Omdat het natuurlijk wel wat afhangt van waar je verblijft en wat je wil doen of zien… Ik heb me hier eventjes beperkt tot Zuid- en Midden Jutland (het dichtst bereikbare stuk van Denemarken vanuit België met de auto).
Sowieso zul je op een doenbare afstand van strand zitten, eender waar je verblijft.
Met kinderen moet je gewoon naar Legoland in Billund. Ook de oudste stad van Denemarken, Ribe, moet je gezien hebben. Net buiten deze stad ligt trouwens een vikingcenter, ook zeker en vast de moeite. Ook het eiland Rømø is fantastisch met een eindeloos strand waar je met de wagen op mag, echt een ervaring op zich. In de stad Kolding is er het Koldinghus, een erg mooi kasteel…
In het stadje Haderslev, niet zo ver van waar wij de eerste week verbleven, ontdekten we Lagkagehuset, een bakkerijketen vol met superlekker Deens gebak. Van het kijken naar hun website alleen al, loopt het water je in de mond. Ook in Kopenhagen zijn er trouwens een aantal van deze bakkerijen.
Communiceren in Denemarken.
Als je Engels kunt dan heb je in Denemarken geen enkel communicatieprobleem. Haast iedereen spreekt Engels en op restaurant hebben ze ook overal een Engelse variant van het menu. Van het Deens zelf begrijp je amper iets… Tenzij je misschien een kleine cursus volgt. Ik ontdekte onlangs de app Duolingo en ben alvast begonnen aan mijn taalbad voor komende zomer. Misschien een beetje naast de kwestie maar ik ben écht enthousiast over deze app!
En het mooie weer?
Dat is een beetje een kwestie van geluk hebben natuurlijk. Maar als je dat geluk hebt (en dat hadden wij, op een paar dagen na) vorige zomer, dan is het vakantiegevoel natuurlijk compleet! Maar je moet er altijd rekening mee houden dat het ook andersom kan.
Ik neem een krukje en zet me naast hem. Hij kijkt me schaapachtig aan en ik zeg: “hoe zit het? Gaan we nog een beetje werken vandaag?”
“Maar ik begrijp het niet.” Hij begrijpt het wel. Maar ik zeg: “goed, laten we eens samen kijken.” Ik maak een oefening met hem, toon hem stap voor stap hoe hij een som moet maken. Het kost me heel veel moeite maar we lossen samen één oefening op en dan nog één… Ondertussen word ik tot vijf keer toe onderbroken. Een paar leerlingen zijn al klaar. Ik had nochtans heel goed uitgelegd dat ze hun bundeltje op mijn bureau mochten leggen als ze klaar waren en dat ze dan hun leesboekje mochten nemen. Maar toch. Ik herhaal wat ze moeten doen en probeer verder te gaan met mijn uitleg.
Ik maak aanstalten om recht te staan want er zijn nog minstens vijf leerlingen bij wie ik moet nakijken of het wel lukt. Hij trekt aan mijn arm: “nee, juf, niet weggaan.” Ik zeg: “jij kan nu wel alleen verder, werk gewoon verder op dezelfde manier zoals we samen deden. Het zal wel lukken.”
Ik ben nog maar net bij het Poolse meisje gearriveerd of ik zie hem vanuit mijn ooghoek alweer rondlopen. Ik herhaal dat hij moet gaan zitten en verder werken. Hij gaat zitten. Ach verdorie, denk ik, terwijl ik naar het blad van het meisje kijk, het is toch weer niet juist. Ik neem twee fluo-stiften: geel voor plus en rood voor min. Ondertussen kijk of hij nu ook effectief terug aan het werken is. Hij is aan het krabbelen op zijn blad. Ik zucht en mijn oog valt op het blad van een ander meisje. Ze heeft nog maar een paar oefeningen gemaakt terwijl de grote helft van de klas ondertussen klaar is. Ik spoor haar aan om verder te werken. Ik kijk naar de klok. Het wordt tijd om aan de taalles te beginnen. De rest van de leerlingen die ik nog wilde helpen, zal zijn plan moeten trekken. Ik vraag vlug nog eens of het een beetje gelukt is. Ze bevestigen.
Over de middag, als ik aan het verbeteren zal zijn, zal ik zien dat het niet gelukt is en zal ik me schuldig voelen omdat ik geen tijd had om te helpen. Ik heb handen te kort. Elke dag opnieuw. Ik moet 22 kindjes leren lezen en rekenen. Ik moet ruzies oplossen, zorgen dat ze allemaal goed in hun vel zitten, onthouden wie in welke week bij mama of bij papa is. Ik moet graag zien maar ook grenzen bewaken. Ik moet vorderingen bijhouden. Ik moet zorgen dat wie niet helemaal mee is, toch kan bijbenen. Ik krijg daarvoor één keer per week vijftig minuten lang een extra paar handen.
Ondertussen denk ik aan mijn zoontje, die tot begin november samen met twee andere kindjes door één onthaalmoeder verzorgd werd en die tegen maart in een klas van dertig kindjes zit met één juf.
Ik denk dat er iets toch niet helemaal goed zit in ons onderwijs.
Kerstmis… De gezelligste tijd van het jaar is in aantocht en daar horen uiteraard kerstkaartjes bij! Ik denk dat er voor geen enkele andere gelegenheid zoveel kaartjes worden verstuurd als voor kerst en nieuw. En wat ons betreft: we maken er ook nog eens serieus ons werk van. Ja, we zijn al even typisch als elk ander gezin wat onze kerstkaarten betreft: er moet gewoon een foto van de kinderen op. Want, geef toe: binnen hier en tien of vijftien jaar moet het toch super zijn om al die kaarten naast elkaar te leggen.
Het eerste jaar dat Florian er was, hadden wij een fantastische foto want zo’n baby dat werkt nog behoorlijk mee. Vorig jaar was het nemen van de foto voor onze kerstkaart een ramp, Florian was 18 maanden en had er duidelijk geen zin in. Dit jaar lukte het al iets beter maar ik moest toch wel een schoon toneelstukje – lees: zot doen met Florian’s grote beer achter de fotograaf (zijnde mijn man) – opvoeren.
Kort na het nemen van onze foto’s (een beetje alsof ze het geroken hadden, eigenlijk) kreeg ik een mail van Greetz.be met de vraag of ik hun service even wou uitproberen? Met de foto’s klaar in een mapje op onze desktop moest ik daar uiteraard niet lang over nadenken. Tussen het ruime assortiment kerstkaarten op de website vond ik al redelijk snel mijn goesting, ik ging voor een postkaartmodel waarop ik vier foto’s kon invoegen:
bron: greetz.be
Het ontwerpen van de kaart ging erg vlot (wat ik heel belangrijk vind), op de achterkant kon ik nog een persoonlijk berichtje invoegen én ik kon bovendien ook zelf kiezen wanneer ik de kaarten wilde ontvangen. Bij deze laatste stap kun je zelfs de kaarten rechtstreeks naar de ontvangers laten versturen (ook wel bijzonder handig, vind ik).
Ik ben dus superblij met onze kerstkaarten dit jaar. Dat de foto’s die je erop wil zetten, lukken is al van groot belang maar de kwaliteit van de afdruk en het ontwerp is minstens even belangrijk.
Missie eindejaarskaarten 2016: geslaagd!
Bedankt aan Greetz voor de fijne samenwerking, mijn mening is uiteraard geheel de mijne.
Ik moet daarom thuis zitten, met twee buikgriep-kindjes, om nog eens de tijd te vinden om een blogbericht te schrijven… Ik heb al zo vaak willen schrijven en kwam er maar niet toe. Ik heb al zo vaak gedacht: ik stop maar beter met mijn blog maar ik heb even vaak gedacht: ik ga ermee door.
En vandaag is even goed als elke andere dag om de draad opnieuw op te pikken.
Ik heb zoveel te vertellen en tegelijkertijd eigenlijk ook heel weinig. Ik zou een relaas kunnen schrijven over waarom het hier zo stil is geweest. Over dat ik een paar dagen voor de start van het nieuwe schooljaar plots te horen kreeg dat ik fulltime juf zou worden in het eerste leerjaar ipv parttime juf in het zesde. Een wereld van verschil qua job, ook al ben en blijf ik maar gewoon een leerkracht in het lager onderwijs.
Ik zou kunnen schrijven over hoe ik plots het gevoel had dat ik mijn balans volledig kwijt was/ben. Dat ik het gevoel had en eigenlijk nog steeds heb dat alles alleen maar werk is. Elke dag meedoen aan de rat race. In het weekend proberen op adem te komen en dan weer opnieuw beginnen.
Ik zou kunnen schrijven over dat ik mij al weken eigenlijk niet zo goed voel. Dat ik een verstopte neus heb, die maar niet weggaat. Dat ik een hoest heb, die maar niet weggaat en dat ik moe ben. Maar ook dat er eigenlijk niks bijzonders met mij aan de hand is, of tenminste, dat vertelde mijn bloedresultaat me toch.
Ik zou kunnen schrijven over dat ik zo trots ben op mijn dochter, die na een paar maanden eerste leerjaar al zó goed kan lezen en dat eigenlijk alleen maar aan zichzelf te danken heeft. Want ook al ben ik juf en dan nog van het eerste én weet ik hoe belangrijk het is dat ze elke dag wat oefent, ik ben waarschijnlijk lakser in het opvolgen van leestraining dan de gemiddelde andere ouder…
Ik zou kunnen schrijven over Florian die ondertussen ook naar school gaat en hoe snel hij zich wel heeft aangepast. Over dat hij op die maand tijd plots zindelijk werd en stilletjes aan meer woorden en zinsconstructies aan het leren is. Dat hij op gebied van taal wat achterstand heeft in te halen maar dat ik er vertrouwen in heb dat het wel goed komt. Dat ik hoe dan ook trots ben op mijn kleine ventje.
Ik zou kunnen schrijven over dat ik eindelijk weet van waar mijn tinnitus komt. Dat ik blijkbaar gehoorschade heb, die met een gewone gehoortest niet te zien is. Ergens moet ik ooit een geluidstrauma opgelopen hebben maar ik zou niet weten waar of wanneer… Ik ben al lang blij dat ik eindelijk eens een deftig antwoord kreeg en de oorzaak nu ken. Want altijd te horen krijgen dat alles normaal is, is erg frustrerend. Maar ik blijf er wel mee zitten natuurlijk.
Ondertussen kan ik ook nog steeds geen reacties meer plaatsen op andere blogs. Ik heb ondertussen ontdekt dat het met mijn mailadres te maken heeft, ik word waarschijnlijk als een soort spammer aanzien maar hoe dat gekomen is, geen flauw idee. Het alternatief zal dus waarschijnlijk zijn om eens een nieuw e-mailadres aan te maken.
Ik hoop in elk geval dat ik hier weer wat vaker kom. Ik moet ergens mijn ei kwijt kunnen en geen plaats is beter dan hier.
Ongeveer een jaar geleden schreef ik een blogbericht over de valkuilen van twee maanden zomervakantie. Over het feit dat het voor mij bijvoorbeeld heel moeilijk is om af te spreken met een vriendin of over het feit dat het ook wel eens lastig kan zijn om constant je kinderen rond je te hebben. Over het feit dat ik zeeën van tijd heb en toch niet echt toe kom aan de dingen die op mijn to-do-lijstje staan. Afin, je snapt het plaatje… Ik kan niet zeggen dat de zomervakantie tot hier toe erg verschillend was van die van vorig jaar. Wat wel anders was, is dat ik me minder heb geërgerd aan de “nadelen”, ik heb geprobeerd meer te genieten en me gewoon neergelegd bij het feit dat sommige dingen niet kunnen of moeilijker zijn met kleine kinderen.
Ik sprak niet af met een vriendin (zonder kinderen) en ik vermeed winkelen met de kinderen.
Ik heb amper vriendinnen gezien, de voorbije weken… Want tenzij dat ze ook kinderen hebben met wie mijn kinderen zich dan kunnen bezighouden, heb je daar toch niks aan. De enige vriendinnen die ik wel veel zag, waren die van mijn dochter. Ik heb veel playdates voor haar geregeld. Dat had zo zijn voordelen: voor haar was er afwisseling en ik had toch een beetje contact met volwassenen tijdens het afzetten of ophalen van mijn dochter. Ik dronk zelfs koffie bij één van de mama’s en ik dacht: “kijk eens aan, nu ben ik een echte mama-mama”.
Mijn inkopen doe/deed ik steeds via collect & go, ook al heb ik alle tijd van de wereld. Met Florian is dat nog altijd niet.te.doen. Onlangs waagde ik mij aan de A.S. Adventure omdat ik twee nieuwe drinkbekers wou voor op reis. Het eindigde met een op-de-grond-liggende-en-huilende Florian aan de kassa. Point taken. Again.
Ik ging eens naar een privé-kliniek.
Neen, ik ben niet van plan iets aan mezelf te veranderen. Ik ging naar de privé-kliniek omdat het centrum Ongehoord daar gevestigd is, ze zijn onder andere gespecialiseerd in tinnitus. Hun raadpleging bestaat uit twee sessies van een klein uurtje. In de eerste sessie worden er testen gedaan en in de tweede sessie wordt gekeken wat voor mij een goede oplossing (of soelaas) zou kunnen zijn. Jammer genoeg zit de specialist zelf in Zuid-Afrika en komt hij maar af en toe naar België. Ik moet dus nog tot eind november wachten op enig resultaat. Het enige punt wat mij een beetje hoop gaf, was een soort van ruistherapie-test (ik weet eigenlijk niet hoe ik het moet noemen). Dat betekent dat je één minuut luistert naar een ruis die afgestemd is op de ruis die je zelf hoort. De mevrouw die me testte zei: “het zou kunnen dat na die minuut je tinnitus even weggaat…” en dat was bij mij inderdaad het geval. Ik kan zelfs zeggen dat door dat klein uurtje testen (dus eigenlijk een klein uurtje luisteren naar allerhande soorten piepen en ruisen) mijn tinnitus een ganse namiddag weg was. Dus ik kijk hoopvol uit naar eind november.
We maakten plannen om onze slaapkamer te vernieuwen.
Onze slaapkamer is aan vernieuwing toe. Het behang dateert van begin de jaren 90 en omvat onder andere een tekening van een paard met een mensenhoofd. Zoals ik al zei: aan vernieuwing toe dus. We kochten ons alvast een nieuw bed, een boxspring (omdat ik daar al lang van droom) en gingen ten rade bij goûts-et-couleurs voor de rest van de inrichting. Ik kan hen echt aanraden als je zoals ons, twijfelt waar je naartoe wil met de inrichting van je interieur. Voor € 125 krijg je anderhalf uur uitgebreid advies en heb je echt een mooi beeld van wat er allemaal kan. Mede door het advies beslisten we uiteindelijk om onze slaapkamer op zijn geheel te verkopen. Momenteel zijn we dus aan het logeren op onze matras op de grond, in afwachting van ons nieuwe bed. Eens we helemaal rond zijn met de vernieuwing komen er voor en na-foto’s. Beloofd.
En nu is het nog uitkijken naar…
We vertrekken binnen een paar dagen voor twee weken naar Denemarken! Helemaal op het einde van de vakantie, ja, dus we kijken er hard naar uit! Het is nog wat duimen voor mooi weer. Voorlopig zien de lange termijn voorspellingen er behoorlijk uit. Niet slecht. Ook niet super. We zien wel. De huisjes die we via Novasol boekten, zien er alvast veelbelovend uit. We zitten op twee verschillende plaatsen. Twee keer aan het strand. De eerste week op één uurtje van Legoland, de tweede week op één uurtje van Kopenhagen.
bron: novasol
bron: novasol (ik wilde jullie maar een heel (klein) beetje jaloers maken…)
Ondertussen blijft het mysterie van mijn verdwenen reacties bestaan. Het ligt ook niet aan de wifi of aan de soort browser… Het is echt zó bizar. Ik zal nog eens proberen in Denemarken. Daar moet het lukken, toch?
Een week of twee geleden is het begonnen… Of misschien is het zelfs al iets langer aan de gang, het is in elk geval al eventjes dat ik denk: tiens, dat is vreemd… Net zoals andere bloggers bij mij een reactie achterlaten, doe ik dat ook bij hen. Ik heb de bloglovin‘ app op onze iPad staan en dagelijks scroll ik door mijn feed. Heel regelmatig reageer ik ook. Dan moet ik doorklikken naar de eigenlijke blog en zo kan ik zeggen wat ik te zeggen heb. Maar de laatste tijd had ik dus meer en meer het probleem dat, op het moment dat ik op de knop “reactie plaatsen” tikte, mijn reactie gewoon verdween. Zomaar. In het niets. De voorbije dagen dacht ik echt van dit kan nu toch niet meer? Ik was er eerst van overtuigd dat het gewoon aan de bloglovin’ app lag en dus surfte ik gewoon naar de blog waar ik wilde reageren… En weer verdween mijn reactie. Dus dacht ik: dan ligt het aan de iPad en dus probeerde ik weer hetzelfde te doen via mijn Nokia. Weer hetzelfde mysterieuze resultaat: geen reactie te zien van mezelf tussen de andere. Ik dus naar boven, naar onze vaste computer, ervan overtuigd dat ik het mysterie zou oplossen. Ik dacht nog: uh, dat gaat ambetant zijn als ik nu iedere keer naar boven moet gaan telkens als ik op een blog wil reageren… Maar je raadt het dus al: weer VERDWEEN mijn reactie in de virtuele wereld. Nog voor ik volledig met mijn handen in het haar zat, ging ik vanmorgen ten rade bij mijn man, mijn vaste techneut van dienst. Ik probeerde nog via zijn gsm… NIKS… Toen bedachten we dat het misschien aan wordpress lag maar toen ik een blogpost-blog probeerde, weer: same result… En nu zit ik dus volledig met mijn handen in het haar en dus schrijf ik er maar een post over. Ten eerste omdat ik hoop dat iemand mijn probleem herkent en de oplossing weet en ten tweede omdat jullie zouden weten dat ik jullie niet vergeten ben.
Het is alweer eventjes geleden dat ik nog wat Netflix-tips online gooide… Niet dat we op het gebied van series kijken stilgezeten hebben of toch niet figuurlijk dan. Eerst en vooral waren er heel wat series waarvan er een tweede (of derde of vierde…) seizoen uitkwam de laatste maanden en waarvan wij absoluut het vervolg wilden zien. Maar laat ik eerst beginnen met dé allernieuwste Netflix Original: Stranger Things, een absolute aanrader wat mij betreft.
Deze acht afleveringen tellende serie hebben wij in vier avonden verslonden. Als je houdt van Steven Spielberg en Stephen King en als je houdt van de jaren 80-sfeer dan zit je met deze serie helemaal goed. Wanneer een jongen verdwijnt, gaat heel het dorp naar hem op zoek: zijn mama (gespeeld door Winona Ryder), het politiekorps, zijn broer én zijn drie beste vrienden. Al gauw wordt duidelijk dat het niet om een gewone verdwijning gaat maar dat het vreemde laboratorium in de buurt van het dorp er misschien wel voor iets tussen zit. Er duikt ook een meisje op met de naam “Eleven (Elf)”, de drie vrienden nemen haar onder hun goede maar al gauw blijkt dat zij niet zomaar een meisje is. Je leest het al, de serie bevat heel wat bovennatuurlijke elementen maar zit echt prima in elkaar, vanaf de eerste aflevering word je meegesleurd in het verhaal…
Orange is the new black, seizoen 4.
Toen ik ooit mijn eerste reeks tips schreef, stond het eerste seizoen van Orange is the new black erbij. Ik weet nog dat ik toen twijfelde om die in mijn lijstje te zetten… Ondertussen is het vierde seizoen van de serie al uit (alsof je dat nog niet wist) en ik vind de serie eigenlijk alsmaar beter worden. Het voorbije vierde seizoen vond ik tot hiertoe het beste. Zeker aan te raden dus (als je, zoals ik, nog niet helemaal overtuigd werd door de vorige seizoenen) en als je wel al overtuigd was, dan heb je het vierde seizoen zonder twijfel al gezien.
Ik zei het al: we hebben de laatste tijd heel wat vervolg-seizoenen gezien. Bloodline vond ik eens iets anders dan anders… Het is een familiedrama maar tegelijk ook een misdaadserie. Als je de serie googled dan merk je dat niet iedereen fan is. Ik dus wel. Het verhaal draait rond de familie Rayburn. In het eerste seizoen keert Danny, de verloren zoon, terug naar zijn familie. Het tweede seizoen begint waar het eerste eindigde (uiteraard): Danny werd dood teruggevonden. Hoe hij aan zijn einde komt, weet je al in het eerste seizoen maar de gevolgen die zijn dood hebben voor de familie: daar gaat het tweede seizoen over.
We hebben de twee seizoenen van Rectify in één trek uitgekeken. Rectify volgt het leven van Daniël Holden, die na bijna 20 jaar in death row vrijkomt. Uiteraard hebben die 20 jaar hun sporen in Daniël’s manier van zijn nagelaten. Daniël werd als jonge man opgesloten en komt als volwassen man terug in het gewone leven. Uiteraard is dat gewone leven in 20 jaar tijd sterk veranderd. Maar dat is niet het enige, het nieuwe DNA-bewijs dat zijn veroordeling teniet deed, spreekt hem niet volledig vrij. Niet iedereen in zijn omgeving is dus overtuigd van zijn onschuld en ook dat brengt de nodige spanningen met zich mee. Toch één van de betere series die ik de laatste tijd gezien heb.
Recente reacties